Η κύρια κοινωνική πεποίθηση θέλει να θεωρεί φυσιολογική την οικογενειακή σχέση στην οποία οι δύο γεννήτορες (συνήθως πατέρας και μητέρα), μπορούν να αναπαραχθούν με φυσικό τρόπο, δηλαδή με σεξουαλική επαφή.
Το φυσιολογικό περιορίζεται στη διαδικασία της σύλληψης, στο σπερματοζωάριο το οποίο γονιμοποιεί το ωάριο. Οι περισσότεροι μένουν σε αυτό, δίχως να αναρωτηθούν πόσο ικανοποιητική θα είναι η συνέχεια της ζωής του παιδιού. Οι περισσότεροι δεν μπαίνουν στη διαδικασία να αναρωτηθούν πόσο ευτυχισμένα θα είναι τα παιδιά, πόσο καλυμμένες θα είναι οι ανάγκες τους σε υλικό και συναισθηματικό επίπεδο, ούτε αν η εγκυμοσύνη είναι επιθυμητή πραγματικά.
Αυτό και μόνο, στη συνείδηση των πολλών είναι αρκετό, για να θεωρείται φυσιολογικό το πλαίσιο στο οποίο θα ανατραφεί ένα παιδί. Η φυσική σύλληψη όμως δεν υπογράφει πως ο άνθρωπος είναι πρόθυμος, ικανός και έχει αγάπη για το παιδί που έρχεται στον κόσμο. Και είναι γεγονός πως η «φυσιολογική» σύλληψη δεν αρκεί για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο. Γι’ αυτό και καθημερινά βλέπουμε και ακούμε για πληγωμένα, κακοποιημένα και δυστυχισμένα παιδιά.
Και ενώ ο καθένας από εμάς, μπορεί να αποκτήσει παιδί όποτε θέλει (ένας άνδρας για παράδειγμα, πηγαίνει με μία γυναίκα σε ένα κλαμπ, την αφήνει έγκυο και εξαφανίζεται), τα ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια που παλεύουν τόσα χρόνια να τεκνοθετήσουν ένα παιδί, βιώνουν όλη τη σκληρότητα του νόμου και τα ανάλγητα νομοθετικά καλύμματα.
Η πραγματικότητα είναι όμως ότι οι άνθρωποι, τόσο οι ομόφυλοι, όσο και οι ετερόφυλοι, που επιθυμούν να μεγαλώσουν ένα παιδί και να του χαρίσουν ένα παιδικό δωμάτιο, ρούχα, παπούτσια, εκπαίδευση, αγάπη, είναι σπουδαίοι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι που δεν τους «έτυχε» μία εγκυμοσύνη, δεν αναγκάστηκαν να πάρουν μία απόφαση παρορμητικά, δεν τους ήρθε ένα γεγονός για το οποίο δεν είχαν προετοιμαστεί και ενδεχομένως τους βρήκε ανέτοιμους ή το θεώρησαν ανεπιθύμητο. Και είναι άδικο άνθρωποι να παλεύουν να αγαπήσουν ένα παιδί και να μη διευκολύνονται με κανέναν τρόπο, τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποκτήσει παιδί, ακόμα και αν είναι ο πιο ανίκανος για να το αγαπήσει και να το αναθρέψει.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν μία εγκυμοσύνη η οποία είναι προγραμματισμένη και επιθυμητή. Ωστόσο, γιατί να στερούνται οικογένειες το δικαίωμα να αγαπήσουν ένα παιδί; Τη στιγμή που το ίδιο έχει ήδη βιώσει το τραύμα του αποχωρισμού;
Θεωρώ πως η κάθε οικογένεια, είτε ετερόφυλη είτε ομόφυλη, μπορεί να μεγαλώσει υπέροχα παιδιά. Και αυτό διότι η αγάπη και η κάλυψη των αναγκών κάνουν την οικογένεια, όχι μόνο η ερωτική πράξη των λίγων λεπτών.
Μαρία Σκαμπαρδώνη