Τι κι αν δεν είμαστε όλη μέρα μαζί, τι κι αν δε μοιραζόμαστε τις στιγμές μας! Τι κι αν τα θέλω μας συμπίπτουν με τα δικά τους και τα δικά μας πρέπει, οδηγούνται και καθοδηγούνται απ’ τα συναισθήματά μας! Τι κι αν η σκέψη μας ταξιδεύει και είναι πάντα δίπλα τους! Τι κι αν οι αποστάσεις έχουν ελαχιστοποιηθεί μεν, αλλά οι υποχρεώσεις του νεοέλληνα ποτέ δεν είναι σε θέση να παραβλεφτούν, ώστε να υπερτερήσουν τα συναισθήματα του νου, της ψυχής και της καρδιάς! Τι κι αν πονάμε και οι σκέψεις μας πλανώνται πάντα δίπλα τους σαν να είναι εδώ κοντά μας! Τι κι αν η ζωή τα ‘φερε έτσι, ώστε οι δυσκολίες του ενός να συμπίπτουν με τις δυσεύρετες ευκαιρίες συνάντησης του άλλου ή της άλλης.
Τι κι αν παλεύεις να βρεις λίγο χρόνο να ξαποστάσεις απ’ τα τρεχάματα και αμέσως το χέρι σου και η σκέψη σου πηγαίνει στους φίλους που είναι τόσο μακριά χιλιομετρικά, μα τόσο κοντά ψυχικά! Τι κι αν αναποδιές που συναντάς κάθε τόσο ή εσύ ή ο άλλος, η άλλη, σας έχουν απομακρύνει! Τι κι αν η μοίρα ποτέ δεν είναι σύμφωνη με τα δικά σας σχέδια και ολοένα και περισσότερο σας απομακρύνει και σας κάνει έντονη την παρουσία της!
Παρόλα αυτά ας λένε, μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται. Θα σας το παραθέσω από προσωπική μου πείρα και θα το καταθέσω μ’ όλη την ειλικρίνεια που με διακρίνει. Αν κάποιος δε θέλει να χαθεί απ’ τον άλλον, την άλλην, τίποτα δε θα σταθεί ικανό πιστέψτε με για να γίνει. Μόνο αν το επιδιώξει ένας ή μη απ’ τους δυο, τότε θα γίνει εφικτό . Φυσικά να σας πω και το χειρότερο σενάριο, σε μια φιλία το να ‘σαι κοντά και να νιώθεις τόσο απόμακρος και τόσο ξένος. Σ’ αυτή την περίπτωση πιστέψτε με πονάει περισσότερο, καθώς διακρίνεις εκείνη την παγωμάρα, που λες τι να μας πει η Ανταρκτική μπροστά τους. Ας είναι, αφήνουμε τον καθένα, την καθεμιά στις επιλογές της και πού ξέρετε, πολλές φορές είναι και η τιμωρία μας, οι επιλογές μας.
Άννα Ζανιδάκη