Νοτισμένα τα πάντα. Η παραλία σχεδόν έρημη. Περπατώ στο ψιλόβροχο και χαμογελώ. Όμορφη αίσθηση να ’σαι μόνος, κάποιες μέρες, κάποιες ώρες έστω, εσύ κι ο καλύτερός σου φίλος, ο εαυτός σου. Να τα λέμε, να διαφωνούμε, να θυμώνουμε, να γελάμε. Μακριά απ’ το “εγώ” των γύρω με τις συνεχείς κριτικές, τη μιζέρια που σκορπιέται απλόχερα. Τον εξαντλητικό ρυθμό της καθημερινότητας με τις ατέλειωτες απαιτήσεις της.

Ένα αδέσποτο με συντροφεύει στη μοναχική μου βόλτα. “Έλα φίλε να πορευτούμε λίγο μαζί!”. Μου φέρνει στο νου την “ψυχή” της οικογένειας, το δικό μας σκυλί, που έφυγε μακριά πια μ’ όλη την αγάπη που μας έδωσε απλόχερα. Τα φώτα της νύχτας χάνονται μέσα απ’ τις φυλλωσιές. Πλησιάζω στον προορισμό μου, το καταφύγιό μου.