Σε όλη μου την ζωή έζησα με την ψευδαίσθηση ότι πρέπει κάποιος να με αγαπάει και μετά ίσως και να αγαπήσω εμένα. Χρόνια της νιότης που πήγαν χαμένα. Πιστεύοντας ότι το να με αγαπάνε, το να λέω σε όλους ναι, το να μην χαλάω κανένα χατίρι, θα με κάνει τόσο δυνατή που δεν χρειάζεται να αγαπώ εμένα. Πίστευα πως αν με αγαπήσουν πολύ και πολλοί, θα είμαι απόλυτα ευτυχισμένη. Πόσο λάθος τελικά όλο αυτό! Πόσο λάθος αντιλήψεις μια γενιάς που δεν αγάπησε ποτέ τον εαυτό της! Το να αγαπηθείς τελικά δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν νιώσεις εσύ αυτό το συναίσθημα πρώτα για σένα. Πώς θα δώσεις αγάπη, αν δεν ξέρεις να αγαπάς τον εαυτό σου;

Έφτασα 40 ετών για να καταλάβω ότι είχα πάρει λάθος δρόμο. Κάποιοι θα το καταλάβουν κάποια στιγμή και άλλοι πάλι θα φύγουν χωρίς να αγαπήσουν το εγώ τους. Η παλιά γενιά έκανε ότι είχε διδαχτεί. Να αγαπιέσαι, για αυτούς τότε ήταν το πιο σημαντικό. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ. Μην αντιμιλάς, μην μιλάς, να σκέφτεσαι πρώτα τους άλλους, με αποτέλεσμα να αφήνουμε τον εαυτό μας πίσω. Με είχα ξεχάσει μέσα στο παιδικό μου δωμάτιο, σε μια στιγμή που άφησα την κούκλα μου μόνη της. Σε μια στιγμή που η μητέρα μου, μου έλεγε να μην αντιδράω. Κάπου πίσω στις αναμνήσεις πήγα ξανά για να βρω τι έφταιξε και δεν μπόρεσα να με αγαπήσω.

Αποδεσμεύτηκα από τα “πρέπει” και πήγα μόνο στα “θέλω”. Μόνο στα “θέλω” μπόρεσα να με βρω. Να βρω αυτό το κοριτσάκι που ήταν γεμάτο όνειρα, στόχους και ευτυχία. Εκεί που με έχασα εντελώς και χάθηκα στα σκοτάδια που δεν έχουν γυρισμό, είδα μια δέσμη φωτός, ένα χέρι αόρατο με τράβηξε και μου έμαθε να αγαπάω πάνω από όλα έμενα και μόνο εμένα. Αγαπώ εμένα για να μπορώ να αγαπήσω και τους άλλους αληθινά και όχι μόνο με ενθουσιασμό που ξεφουσκώνει πριν η μέρα χαράξει.

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/