Σαν να μην πέρασε μια μέρα κι όμως είναι 20 χρόνια! Πώς άντεξα Θεέ μου τόσα χρόνια χωρίς την παρουσία σου; Πώς άντεξα να μην νιώθω το άγγιγμά σου, να μην ακούω το γέλιο σου, να μην ζω τη στιγμή μαζί σου; Αγάπη μου, πονάω… Πονάω που δεν μπορώ να σ’ αγκαλιάσω ένα βράδυ σαν αυτό. Πόσο μόνη νοιώθω! Πόσο άδειος είναι ο κόσμος χωρίς εσένα, πόσο άγευστη η ζωή, πόσο σκοτεινή η μέρα! Μόνο να θυμάμαι το γέλιο σου, τα νυσταγμένα ματάκια σου, τη ζεστή αγκαλιά σου, τα τρυφερά φιλιά σου. Αυτό με κρατάει τόσα χρόνια. Ήσουν και είσαι η ζωή μου! Κι αν δεν μπορέσαμε να ζήσουμε μαζί, δεν υπήρξε μέρα που να μην σε νιώσω στην καρδιά μου, που να μην σου μιλήσω με τη σκέψη μου, που να μην αφήσω ένα δάκρυ για τη ζωή που δεν ζήσαμε.

Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που άφησα τον εγωισμό να με κυριεύσει και να με κρατήσει μακριά σου. Τότε που δεν προσπάθησα για σένα παρά τις αντιξοότητες, αφού ήξερα ότι δεν θα “ζούσα” πια χωρίς εσένα. Το ‘ξερα. Κι όμως προχωρούσα σαν υπνωτισμένη, τυφλωμένη από θυμό κι εγωισμό. Η ζωή όμως μας τιμώρησε για την αλαζονεία μας και τώρα βαδίζουμε με άλλους ανθρώπους μαζί. Και πονάω να μας βλέπω χωριστά, με εκείνους που δεν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Και δεν θα μπορούσαν ποτέ, γιατί ΕΜΕΙΣ γεννηθήκαμε για να είμαστε ΜΑΖΙ. Η ζωή μου έχει πλεχτεί σταυροβελονιά με τη δική σου και δεν μπορεί να ξεχωρίσει πλέον. Μόνο να ολοκληρώσει ένα υπέροχο κέντημα, αυτό της πραγμάτωσης του παραμυθιού μας.

Όμως η “τάξη του σύμπαντος” έπρεπε να αποκατασταθεί. Το ίδιο γινόταν πάντα στις αρχαίες τραγωδίες, όσο σκληρό κι αν ήταν το τέλος. Κι εμείς έπρεπε να ξανασυναντηθούμε, να ολοκληρώσουμε σωστά αυτό που αφήσαμε και να τελειώσουμε ΜΑΖΙ, για να υπάρξει αρμονία της φύσης στην ψυχή μας, στο κορμί μας, στη ζωή μας. Κι αυτό έγινε. Και τώρα γράφουμε ιστορία, το δικό μας τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής μας. Σε στερήθηκα πολλά χρόνια εντελώς μάταια, αλλά τώρα η μοίρα μας λυπήθηκε και μας έδειξε το δρόμο για να βρεθούμε ξανά και δεν θα σ’ αφήσω πια στιγμή από το χέρι, απ’ το φιλί μου, απ’ το κορμί μου. Δεν θα σε χάσω ποτέ ξανά! Θα μείνουμε σφιχτά δεμένοι στην αιωνιότητα. Είναι θεϊκή η ένωσή μας, γιατί ορίστηκε από τη μοίρα. Υπάρχουμε σε άλλο σύμπαν, δικό μας, όπου εκεί μόνο η απόλυτη αγάπη κυριαρχεί κι αυτή ορίζει τα πάντα. Η δική μας η αγάπη δεν γερνάει με τα χρόνια, πολλαπλασιάζεται και περνάει σε άλλο επίπεδο.