Ίσως να γινόσουν η ζωή μου. Ίσως μια μέρα αν αφήναμε τον εγωισμό να χάσει, να κέρδιζε η αγάπη μας.

Ίσως να σε ξεχνούσα. Ίσως να σε έδιωχνα κι εσύ να επέμενες ακόμα μια φορά. Ίσως να χτίζαμε γέφυρες και να τις γκρεμίζαμε μαζί.

Πολλά θα συνέβαιναν αν το ίσως δεν μας είχε στοιχειώσει. Πολλά θα συνέβαιναν αν το ίσως είχε γίνει μπορώ και το μπορώ, θέλω.

Ποιοι είμαστε εμείς μπροστά σε όλα εκείνα τα συναισθήματα που ουρλιάζουν πίσω από την βιτρίνα του “είμαι καλά”... Ανήμποροι και δειλοί να ζήσουμε έναν μεγάλο έρωτα, παρά μονάχα ψίχουλα από αυτόν.

Διψούσαμε τόσο πολύ ο ένας για τον άλλον, που τελικά καταστρέψαμε ότι ξεκίνησε ή μάλλον καταστρέψαμε ότι δεν καταφέραμε μαζί.

Μόνοι σε άδεια κρεβάτια, γεμίζοντας τα κενά με νύχτες δίχως ουσία, καπνίζοντας και ρουφώντας τον καπνό των φειδωλών μας αναγκών.

Αντίο αγάπη διχασμένη…

Χρυσάνθη Σ.