Δεν ήρθα για να σου πάρω, στο έλεγε κάθε μου πράξη. Δεν ήρθα για να σου κλέψω, στο έλεγε κάθε μου βλέμμα. Ψυχή ήρθα να σου δώσω, χρώματα να σε γεμίσω, φως να σου χαρίσω. Τι ένιωσες; Τι κατάλαβες; Τι συνειδητοποίησες; Ποιος ξέρει… Γκρέμισα τα τείχη μου, χαλάρωσα τις άμυνές μου, κατέβασα τα όπλα μου κι απλά παραδόθηκα. Τι μ’ έκανε να ξεγελαστώ και να πιστέψω πως αγάπη σ’ έλεγαν; Δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα πως για την αγκαλιά σου, σήκωσα λευκή σημαία. Μόνο χαμόγελα στα μάτια σου ήθελα να ζωγραφίζω. Μόνο συναισθήματα που θα σε γέμιζαν, ήθελα να σου χαρίσω. Μόνο αναμνήσεις, προίκα για μια ζωή ήθελα να σου αφήσω. Τι ένιωσες; Τι κατάλαβες; Τι συνειδητοποίησες; Ποιος ξέρει…
Κι αν κάποτε καταφέρεις παραπάνω να σ’ αγαπήσουν, χαλάλι όσα έχασα για να κερδίσεις. Κι αν κάποτε καταφέρεις παραπάνω να σε νοιαστούν, χαλάλι όσα ξεπούλησα για να σου χαρίσω. Μα αν ποτέ, τίποτα απ’ αυτά δεν συμβεί, αν ποτέ νιώσεις, καταλάβεις, συνειδητοποιήσεις, θυμήσου πως αντάλλαξες με ψέμα το κάθε “σ’ αγαπώ” μου, αντάλλαξες με υποκρισία το κάθε “θα είμαι εδώ” μου. Θυμήσου πως η κάθε μικρή η μεγάλη προδοσία σου, έγιναν νάρκες που με περικύκλωσαν κι αν κάποτε νιώσεις, καταλάβεις, συνειδητοποιήσεις, αν κάποτε θελήσεις να γυρίσεις, η έκρηξη που θα φέρει η επιστροφή σου, θα μας σκοτώσει και τους δυο…
Λένα Χρυσάφη