Οι αναμνήσεις με κατακλύζουν τούτες τις Άγιες μέρες και τρέχει η σκέψη στο νεανικό παρελθόν. Τότε που όλα φαίνονταν σαν γιορτή μετά από σκληρή δουλειά.

Ανέκαθεν αγαπούσα τη θλίψη της Μ. Εβδομάδας, πιο πολύ κι απ’ το φαγοπότι της Κυριακής του Πάσχα. Τρύπωνα όσο προλάβαινα, μ’ ένα μικρό βιβλίο στην εκκλησία τις μέρες της κατάνυξης και την Μεγάλη Παρασκευή, ήταν σαν να άνοιγαν οι ουρανοί με την ψαλμωδία του Επιτάφιου.

Το Μεγάλο Σάββατο δε, ξεχυνόμασταν στις μουσικές σκηνές για να γιορτάσουμε το χαρμόσυνο γεγονός. Προσπαθούσα να βρω το νόημα σ’ όλο αυτόν το ρυθμό.

Μετά από δεκαετίες πια, θυμάμαι και χαμογελώ για το πώς ζω τις Άγιες Μέρες τα τελευταία χρόνια, μιας και θεωρώ ότι βιώνω το αληθινό πένθος μέσα από την απώλεια της “παλιάς” ζωής και την γέννηση της νέας.

Σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις τη δυνατότητα να ζήσω ένα ακόμη Πάσχα, με τον φόβο του θανάτου διάσπαρτο γύρω πιο έντονο από ποτέ. Να καρτερώ για την Ανάσταση εντός μου!

Στέλλα Σωτήρκου