Αιώνες τώρα υμνούμε τον έρωτα μέσα από τραγούδια, ποιήματα, έργα τέχνης. Είτε είναι αμοιβαίος, είτε απαγορευμένος, καταστροφικός, λυτρωτικός. Η φιλία έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μια τόσο ιερή σχέση, παραγκωνίζεται μπροστά στο “μεγαλείο” του έρωτα. Η φιλία είναι δώρο. Πολλοί το δέχονται και φέρονται αναλόγως και άλλοι πάλι το πετάνε στα σκουπίδια με την πρώτη ευκαιρία. Χωρίς να θέλω να κάνω διακρίσεις, κυρίως εμείς οι γυναίκες, μόλις βρούμε τον “έρωτα”, κάνουμε τις φίλες στην άκρη μέχρι να έρθουν τα δύσκολα, για να ψάξουμε ώμο να κλάψουμε. Η παραγκώνιση αυτή, συγχωρείται με λίγες δόσεις κατανόησης από την παρέα και ειδικά στην αρχή του love story. Όμως το να βγάλεις από την ζωή σου τον φίλο/η, γιατί του “έρωτα” δεν του πολυγεμίζει το μάτι, είναι ανεπίτρεπτο. Δεν διώχνεις από την ζωή σου έναν άνθρωπο που έχετε μοιραστεί στιγμές, για το χατίρι κανενός! Μια φιλία τελειώνει όταν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα από τους άμεσα εμπλεκόμενους.

Για το τέλος άφησα τους “φίλους” που κάνουν το πλέον “ποινικά κολάσιμο”. Δεν μοιραζόμαστε “έρωτες” με τους φίλους. Ούτε πρώην, ούτε νυν, ούτε παραλίγο. Και μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου “Είχαν χωρίσει!”, “Δεν τον ενδιέφερε πια!” και άλλα τέτοια χαζά! Αυτός ο “έρωτας” ήταν του φίλου. Καλώς ή κακώς. Αυτός ο “έρωτας”, είναι ο σύντροφος της φίλης. Δεν αγγίζουμε ξένους έρωτες! Πόσο μάλλον δεν ζούμε τον έρωτα με αυτούς τους ανθρώπους και κάνουμε στάχτη μια φιλία. Η φιλία είναι δεσμός με αξίες και ήθος.