Περίεργα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι! Αυτή η ανακούφιση που γεμίζει την ψυχή μας όταν τελειώνει μια ιστορία που δεν μας έκανε ευτυχισμένους, πώς το μυαλό την κάνει γλυκιά ανάμνηση κάθε που νιώθουμε μόνοι; Σαν παραμορφωτικός καθρέφτης η μοναξιά, έρχεται και μεγεθύνει κάθε χαμόγελο, έρχεται και κάνει μικρό, σχεδόν αόρατο κάθε δάκρυ. Φέρνει στη σκηνή όμορφες στιγμές γεμάτες αγάπη, μελωδίες μεθυστικές γεμάτες έρωτα και κρύβει στο παρασκήνιο πόνους, προδοσίες και σιωπηλά βράδια. Έρχεται με το μαγικό ραβδάκι της κι εξιδανικεύει το παρελθόν, ανθρώπους που κάποτε με νύχια και με δόντια ήθελες να φύγουν απ’ την ζωή σου, καταστάσεις που κάποτε προσπαθούσες με όλες σου τις δυνάμεις να απομακρύνεις.
Έρχεται η μοναξιά και μουντζουρώνει μνήμες, ανακατεύει αναμνήσεις, ξεθωριάζει δάκρυα. Σε τυλίγει σφιχτά, απειλώντας να σε πνίξει και σε κάνει να νιώθεις πως ίσως το λίγο που είχες, αυτό που κάποτε δεν σου αρκούσε, ήταν καλύτερο απ’ το τίποτα που ζεις. Μα το παρελθόν είχε λόγο που έγινε παρελθόν ψυχή μου. Κι αυτά που άφησες πίσω, ήταν γιατί εκεί ανήκαν. Κι εκείνες τις στιγμές, τις μικρές στιγμές που η μοναξιά σε πλημμυρίζει και σαν μέγγενη σε παγιδεύει κι απειλεί να σε συνθλίψει, βιώσέ τες, κλάψε, υπέφερε, πόνεσε, λύγισε καρδιά μου! Είναι ανθρώπινο να λυγίζεις, είναι για να σου θυμίζει πως έτσι δεν πρόκειται να σπάσεις…
Κική Γιοβανοπούλου