Πόσα “θέλω” σου δέχτηκα για να σε έχω στη ζωή μου και πόσα “σ’ αγαπώ” κράτησα σιωπηλά να μην στα πω και χαθείς… Το βράδυ που έκανα την ευχή μου σε εκείνο το αστέρι, δεν φαντάστηκα ότι θα ζούσα την εκπλήρωση της επιθυμίας μου με τόσο πόνο. Έναν πόνο που μ’ έκανε να ζω πόση απελπισία Θεέ μου! Πόση φτώχεια στη ψυχή!

Δεν μπορούσα να δω καθαρά τι συμβαίνει. Πέρασε καιρός ώσπου η καρδιά δεν άντεξε στην ίδια της την προδοσία, να αγαπάω και να μην αγαπιέμαι, να ζητάω λίγα και να μη παίρνω τίποτα. Άδειασε το σώμα μου από τις τόσες χρήσεις σε βράδια που μόνο εκείνο ένιωθε και η ψυχή διαλυόταν. Και πάλι… πώς να σε αφήσω πίσω; Πώς να αγγίξω άλλο σώμα; Πώς να κοιτάξω άλλα μάτια;