Χαίρομαι όταν έρχεται το βράδυ, όταν βυθίζομαι σε ύπνο βαθύ, γιατί τότε σκέφτομαι ότι η ψυχή μου απελευθερώνεται από τα δεσμά του σώματός μου και αλητεύει ελεύθερη, μηδενίζει τις αποστάσεις και έρχεται δίπλα σου…

Ξαπλώνει στο πλάι σου, εκεί που πάντα ήθελε να βρίσκεται. Αγκαλιάζει τη δική σου ψυχή σφιχτά, κάνουν έρωτα πάνω από το κοιμισμένο βλέμμα σου. Και πριν ξημερώσει, σου δίνει ένα φιλί και γυρίζει πίσω στο σώμα μου και όλη τη μέρα την κουβαλάω με την ανάμνησή σου. Και με ταλαιπωρεί και δε με αφήνει σε ησυχία. Όλο για σένα μου μιλάει. Άλλοτε την αφήνω να τα πει, άλλοτε της ζητάω να πάψει. Γιατί επιμένει, αφού το βλέπει πως δεν είσαι εδώ;