Κλείδωσα τόσες κραυγές να μην σπάσω την ερημιά του κόσμου. Απωθημένα κράτησα δέσμια σε μια φυλακή στα βάθη της καρδιάς. Άνθρωποι μόνοι γύρω μας και εμείς κριτές τους. Βήματα αργά και ανάσες που κόβονται από μια καθημερινότητα που σκοτώνει. Λίγες στιγμές ευτυχίας με δικά σου πρόσωπα, που και αυτά άφησαν την λύπη πίσω να σε ανταμώσουν…
Ένα κινητό για επαφή και το χέρι μόνο χαϊδεύει την οθόνη, δεν υπάρχει χρόνος. Κρεβάτια που αγκαλιάζουν κορμιά που διψούν για αγάπη και μάτια που δακρύζουν για την ερημιά τους. Δεν προλαβαίνεις τον χρόνο, τρέχει, δεν σταματά και τον μισείς που δεν σου έφερε ότι ποθείς και τον βρίζεις που σου πήρε ότι ήθελες. Πόσο μόνος είσαι! Εσύ διαλέγεις την ζωή σου ή η ζωή εσένα; Αν χάσεις το μέτρημα, μην το βάλεις κάτω, ξεκίνα ξανά. Σε αυτόν τον κόσμο όλοι ψάχνουν τα ίδια πράγματα, μα όλοι σωπαίνουν…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)