Θυμάμαι ακόμα εκείνον τον παράξενο ήχο στο κινητό που σε εκνεύριζε. Ήταν σαν να σε χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Θυμάμαι εκείνο το αυτοκίνητο που τόσο μισούσες, αλλά δεν μπορούσες να το αποχωριστείς, γιατί ήσουν συναισθηματικά δεμένος. Θυμάμαι εκείνο το φευγαλέο βλέμμα σου όταν διασταυρώνονταν με το δικό μου, σαν να μου έλεγες “μην με περιμένεις, όχι απόψε…”.

Θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές που περίμενες με αγωνία να φύγεις. Όχι όμως τις στιγμές που ήθελες να μείνεις. Πάντα βιαστικός. Πάντα ψυχρός και απόμακρος. Πάντα ο ίδιος. Πάντα εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο δικό σου. Εκεί που εγώ δεν υπήρξα παρά μονάχα ώρες.