Προβλήματα, δυσκολίες, αναποδιές… όμως εσύ πολεμούσες δίχως να τα παρατήσεις, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή όλα θα έφτιαχναν. Περίμενες διαρκώς τη στιγμή πως κάτι θα άλλαζε στη δύσκολη και ανιαρή ζωή σου, μα δεν ερχόταν. Φανταζόσουν την στιγμή που η ξεγνοιασιά θα έδιωχνε τη σκοτούρα, τη στιγμή που η ευημερία θα εξαφάνιζε τη μιζέρια και τη στιγμή που ίσως η ευτυχία θα έπαιρνε τη θέση της δυστυχίας… γι’ αυτό προσπαθούσες.
Έδινες κουράγιο στον εαυτό σου για να παραμένεις αισιόδοξη, μα και πάλι απογοητευόσουν. Έπεφτες, όμως σηκωνόσουν σε κάθε δυσκολία, γιατί πίστευες πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. «Κάθε εμπόδιο για καλό» έλεγες όμως δεν το ένιωθες. Κι εσύ παρούσα, πάντα με μια απούσα ελπίδα. Όσο προσμονούσες την εμφάνισή της, τόσο απομακρυνόταν.
Όσο κι αν ήθελες να πιστεύεις, όσο κι αν ήθελες να ελπίζεις, το μέλλον διαγραφόταν σκοτεινό και κάπου βαθιά μέσα σου το γνώριζες. Όμως περίμενες κι ας ξημέρωνε πάντα η ίδια βαρετή, η ίδια σκοτεινή μέρα… Ώσπου η προσμονή σε λύγισε και μαζί έσπασε σε κομμάτια και η ελπίδα σου, έτσι σταμάτησες να περιμένεις, να ελπίζεις… γιατί μάλλον η ελπίδα είχε πεθάνει πρώτη.
Όλα σου τα όνειρα χάθηκαν, όλες σου οι προσδοκίες εξανεμίστηκαν και τη στιγμή που το συνειδητοποίησες, μαγικά ένιωσες ελεύθερη δίχως την ανάγκη μιας χαμένης ελπίδας που σε κρατούσε στάσιμη σε ένα αβέβαιο μέλλον, δίχως την ανάγκη μιας άπιαστης ελπίδας που σε απογοήτευε, σε φόβιζε… Μόνο τότε αντιλήφθηκες πως από εκείνη τη στιγμή δε θα κοιτούσες πια στο άγνωστο μέλλον, αλλά θα ζούσες το γνώριμο παρόν, μην ελπίζοντας τίποτα. Σηκώθηκες στα πόδια σου, πήρες τη ζωή στα χέρια σου, έστειλες στο διάολο όσους και όσα σε πίεζαν. Στην τελική ποιος ξέρει τι θα του φέρει το αύριο;
Σοφία Β.