Θυμάμαι εκείνο το πρωινό του παγωμένου Φλεβάρη, ώρα εφτά και μισή. Είχαμε κοιμηθεί μαζί το προηγούμενο βράδυ. Είχες σηκωθεί νωρίς για να φτιάξεις καφέ και βιαστικός να φύγεις. Κάτι σε απασχολούσε καιρό τώρα. Ίσως η δουλειά ή το καινούριο σου αυτοκίνητο. Ίσως η ίδια σου η ζωή… Ντύθηκες γρήγορα, φόρεσες το άρωμα που σου άρεσε και έφυγες. Δεν ήρθες να με χαιρετήσεις.

Πέρασαν μέρες και δεν σήκωνες το τηλέφωνο, παρά μονάχα ο τηλεφωνητής μιλούσε μαζί μου. Κι όμως πήρα την απάντηση που τόσο περίμενα εκείνο το βιαστικό πρωινό. Είχε τελειώσει το μεταξύ μας, απλά δεν είχες κουράγιο να μου το πεις.