Ζούμε σε μια εποχή, που ο κάθε άνθρωπος αναζητάει να γίνει ο κόσμος καλύτερος, χωρίς όμως ο ίδιος να κάνει τίποτα από την πλευρά του για αυτό τον σκοπό. Αν μέσα μας δεν αλλάξουμε, αν δεν μάθουμε τι θα πει σεβασμός, τι θα πει να ζεις την στιγμή, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει. Άλλωστε εμείς φέραμε τον κόσμο σε αυτό το σημείο.

Αν ο καθένας από μας, κοιτούσε πώς θα φτιάξει την δική του ζωή, την ευτυχία του, θα ήταν πολύ εύκολο να την μεταδώσουμε. Γιατί η ευτυχία είναι μεταδοτική, αρκεί να μην έχεις κακία και ζήλεια.

Πόσα πολλά πράγματα θα γινόταν, αν ήμασταν ευτυχισμένοι για την επιτυχία του διπλανού μας και σκοπός μας ήταν να μπορέσουμε με τις δυνάμεις μας να φτάσουμε εκεί που έχουμε ονειρευτεί! Σε έναν κόσμο ιδανικό, θα υπήρχαν περισσότερα χαμόγελα, γιατί δεν θα δίναμε σημασία στο κακό. Και το κακό φεύγει μόνο με το χαμόγελο.

Πώς να χαμογελάσω, όταν αυτός που με κοιτάει στα μάτια, στην επόμενη γωνία θα με προδώσει;
Πώς να χαμογελάσω, όταν δικοί μου άνθρωποι χαίρονται με τον πόνο και την δυστυχία μου;
Πώς να χαμογελάσω μέσα από την ψυχή μου, όταν αυτό το χαμόγελο είναι η προστασία μου από όλα τα κακά που είναι συνέχεια δίπλα μου;

Όλοι λέμε ότι ονειρευόμαστε ένα κόσμο γεμάτο ειρήνη και ευτυχία, πώς όμως θα γίνει αυτό, όταν οι περισσότεροι στάζουν δηλητήριο σε κάθε στραβοπάτημα του άλλου, όταν η κακία και η ζήλεια νικάνε την κάθε μέρα; Ζούμε σε έναν κόσμο, που δεν μπορεί να αλλάξει μόνος του. Είναι τόσο απλό, αν ο καθένας κοιτούσε την ευτυχία του, τα βήματά του, τότε θα κοιτούσε να τα δώσει και στον διπλανό του.

Ο κόσμος θα αλλάξει αν το “εγώ” μας το αφήσουμε μέσα στον καθρέφτη που κοιταζόμαστε μόλις ξυπνάμε. Αν πούμε τέλος στο “εγώ” και δούμε το “εμείς”. Μα πώς θα γίνει αυτό δεν ξέρω, αφού με το πρώτο λάθος στήνεται το λαϊκό δικαστήριο και σε δικάζει χωρίς απολογία μέσα σε ένα λεπτό. Ποια είμαι εγώ που θα μπορούσα να δώσω την λύση; Μήπως επειδή είδα το κακό και τον πόνο από μέσα; Δεν ξέρω πλέον…Άξιοι της μοίρας που φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια.

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/