Δε θέλω άλλο χειμώνα! Θέλω να βγει ο ήλιος ζεστός και οικείος. Να μου γυμνώσει τα μπράτσα και τα πόδια, να με κάνει να μπω στο πρώτο πλοίο που θα βρω στο λιμάνι για κάποιο νησί.

Να κάθομαι μόνη στο κατάστρωμα να λιάζομαι και το θαλασσινό αγέρι να με ξεμαλλιάζει. Χωρίς προορισμό. Χωρίς πρόγραμμα. Να κοιτάζω  τον κόσμο γύρω μου πίσω από τα σκούρα γυαλιά ηλίου και να μαντεύω την ιστορία που κουβαλάει ο καθένας. Τον σκυθρωπό γέροντα, το παιδί που παίζει ακατάπαυστα δίπλα στους γονείς του, το ερωτευμένο ζευγάρι που πάει διακοπές… Όλη τους η βουή μόλις που θα αγγίζει τα αυτιά μου καθώς θα την παρασέρνει ο άνεμος. Να μην με νοιάζει τίποτε άλλο, παρά μόνο να νιώθω τον αέρα, τον ήλιο και να χαζεύω τους γλάρους που κόβουν βόλτες γύρω.

Θέλω να γλιστρήσω σαν σκιά, σαν αερικό στον κόσμο, στο λιμάνι, στα σοκάκια, να περπατήσω ανάμεσά τους σαν να είμαι από πάντα εκεί. Να με χαιρετούν οι ντόπιοι λες κ με ξέρουν κ εγώ να τους χαμογελώ κ να τους γνέφω από μακριά.

Να απολαύσω ένα καφέ κι ένα τσιγάρο με τα πόδια τεντωμένα στην μπροστινή καρέκλα και μετά να την αράξω σε μια ήσυχη παραλία με το βιβλίο μου και τον ήχο των κυμάτων μόνο. Κι όταν με κάψει ο ήλιος καλά, να πετάξω όλα τα ρούχα και να βουτήξω με μιας στην θάλασσα την κρύα και να μείνω στην αγκαλιά της για ώρα πολλή. Και το απόγευμα όπως θα γυρίζω πίσω, να απολαύσω τα υπέροχα χρώματα της φύσης στον πιο όμορφο πίνακα του κόσμου, τον ουρανό. Καθώς ο ήλιος θα δύει και θα με μαγεύει για άλλη μια φορά με την απλότητα που μόνο αυτός έχει, να είναι κάθε μέρα απαράλλαχτα μοναδικός.

Κι όλη αυτή τη μέρα, μονάχη μου να την περάσω. Να σου μιλάω με τη σκέψη μου και συ να συμφωνείς πως όλα είναι πάλι τέλεια στον κόσμο μας…

Μαντώ Κάραλη