“Μια φορά κι έναν καιρό…” κάπως έτσι δεν ξεκινούσαν τα παραμύθια που σε νανούριζαν τα βράδια όταν ήσουν παιδί; Τα παραμύθια που άκουγες με κλειστά μάτια και σε ταξίδευαν σε κόσμους μαγικούς με ξωτικά, νεράιδες κι όμορφες πριγκίπισσες. Τα παραμύθια που απ’ όποιες δοκιμασίες και βάσανα κι αν περνούσαν οι ήρωές τους, το καλό πάντα νικούσε στο τέλος, το καλό πάντα θριάμβευε. Και κάπως έτσι έμαθες να αγαπάς τα παραμύθια. Κάπως έτσι έμαθες να αποκοιμιέσαι ακούγοντάς τα. “Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…”.

Κι ήταν κι αυτοί οι δράκοι, αυτοί που στα παραμύθια ήταν μεγάλοι, άγριοι κι έβγαζαν φλόγες απ’ το στόμα. Αυτοί που σε τρόμαζαν κι ας ήξερες πως στο τέλος θα νικηθούν. Θα νικηθούν στα παραμύθια τουλάχιστον, γιατί στη ζωή… πόσο αλλιώς είναι όλα; Γιατί εδώ ο δράκος μπορεί να μη μοιάζει καθόλου με τον δράκο του παραμυθιού. Εδώ ο δράκος μπορεί να είναι όμορφος, με φωτεινά μάτια, θεληματικό πηγούνι και λαμπερό χαμόγελο. Και μπορεί να μην βγάζει φλόγες απ’ το στόμα, αλλά και το δικό του παραμύθι μπορεί να κατακάψει τα πάντα.

Κι είναι όμορφα τα παραμύθια. Και σαν σειρήνες σε προσκαλούν να πλησιάσεις κι άλλο, ακόμη πιο κοντά. Κι είναι ο στόχος να ρουφήξουν από μέσα σου όλο το φως, όλα τα χρώματα, όλα τα όμορφα. Να ρουφήξουν όλα σου τα πολύτιμα και να σε πετάξουν στα βράχια. Κι αν αργοπεθαίνεις; Ποιος νοιάζεται; Ο ήρωας του παραμυθιού, την έχει ήδη κάνει για άλλη πριγκίπισσα. Εσύ απλά κομπάρσος ήσουν…

“Μια φορά κι έναν καιρό…” κάπως έτσι δεν ξεκινούσαν τα παραμύθια που σε νανούριζαν τα βράδια όταν ήσουν παιδί; Τι κι αν μεγάλωσες; Ακόμη όμορφα μοιάζουν τα παραμύθια κι είναι φορές που κλείνεις τα μάτια όπως τότε που ήσουν μικρός και τα αφήνεις να σε ταξιδεύουν νοερά σε μέρη που ποτέ δεν θα σε πάνε. Γιατί η πορεία του παραμυθιού δεν θα σε βγάλει εκεί που σου υπόσχεται. Γιατί κι αν όλα μοιάζουν ειδυλλιακά στις αρχές, τα βράχια θα είναι η κατάληξη. Κι ίσως “αυτοί ζήσουν καλά”, εσύ όμως;

Κι αν σου πουλήσαν παραμύθι κι εσύ έκλεισες τα μάτια και ταξίδεψες μαζί του… κι αν σε τύφλωσαν οι ιστορίες με τα ξωτικά, τις νεράιδες και τις όμορφες πριγκίπισσες και δεν είδες τον δράκο που σε πλησίαζε απειλητικά… κι αν πίστεψες στο καλό και πως θα θριαμβεύσει και πως θα σε επιβραβεύσει με φώτα, χρώματα κι ευτυχία… μην αυτοτιμωρείσαι. Δεν φταις που πιστεύεις ακόμη στην αγάπη, στην αλήθεια, στην ηθική. Μην αυτομαστιγώνεσαι. Δεν φταις που πιστεύεις ακόμη στον έρωτα, στο συναίσθημα, στο ταξίδι.