Ψυχούλα μου, σε βλέπω να αγωνιάς ξανά. Κάτι σε φοβίζει, κάτι σα γάγγραινα σε παραλύει και σε κάνει να μοιάζεις στάσιμη και χαμένη. Δε βλέπεις τίποτα γύρω σου, ενώ εμένα τα μάτια μου σε παρατηρούν, βλέποντας ακόμα και το ελαφρύ τρέμουλο του σώματός σου. Στην αγωνία κάθε φορά που χτυπάει το κινητό σου, στο φόβο μήπως αυτό που θέλεις δεν εκπληρωθεί. Αχ, τι να έκανα να σου έπαιρνα τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό, αχ τι να έκανα για να σου δείξω πόσα σημαίνεις για εμένα!

Σε κοιτάζω και βλέπω εμένα, βλέπω έναν άνθρωπο που περπατάει επάνω στις πατημασιές που έμειναν από τα δικά μου βήματα. Σε βλέπω αμίλητη και γνωρίζω αυτά που σκέφτεσαι, διότι τα έχω σκεφτεί πριν και από εσένα. Άφησέ με να είμαι δίπλα σου, δε θέλω να σε καθοδηγώ ούτε να σε κρίνω, θέλω να είμαι ο βράχος σου και το στήριγμά σου. Ξέρω πως είναι να περιμένεις, να περιμένεις, να περιμένεις… έχω πάρει χρυσό μετάλλιο σε αυτό. Και θέλω εσύ να έχεις δίπλα σου εμένα. Πίστεψέ με, μπορώ να αγαπώ για δέκα μαζί.

Και όταν αισθάνομαι να αισθάνεσαι πως είσαι μόνη σου, ξανά πληγώνομαι. Και όταν βλέπω πως υποφέρεις επειδή πιστεύεις πως δε σε αγαπούν, ξανά η υπερηφάνεια μου συνθλίβεται. Το μυαλό μου επιστρέφει σε εμένα, σε εκείνες τις στιγμές που αποσυρόμουν και θυμόμουν τις δικές μου στιγμές όπου ανέπνεα για ένα μήνυμα και για μία παρουσία. Και σε βλέπω να υποφέρεις το ίδιο, τώρα που ξέρω πως ακόμα και αν δεν έρθει. η ζωή δε σταματά, τώρα θέλω να στο φωνάξω.

Ψυχή μου, γιατί σεκλετίζεσαι ξανά; Μην προσπαθείς να ανοίξεις πόρτες, αν άξιζαν θα ήταν ήδη ορθάνοιχτες. Μην παρακαλάς να σε αγαπήσουν όσοι δεν είναι έτοιμοι, όσοι παλεύουν να αγαπήσουν ακόμα τον εαυτό τους. Έχεις στοιχεία που θα ήθελα να αποκτήσω, έχουμε κοινές σκέψεις και βαδίζουμε σε παρόμοια μονοπάτια, ακόμα και αν δε με έχεις δει. Ναι, πίστεψέ το, πως έχεις τα πάντα και δε χρειάζεται κανείς να σε επιβεβαιώσει.