Πάλι ξημέρωσε και για ακόμη μια φορά δεν βρήκα την καλημέρα σου στο κινητό μου. Σηκώθηκα με βαρύ κεφάλι πάλι σήμερα και ο καφές ήταν άθλιος.  Άνοιξα την τηλεόραση και έπαιζε η ίδια εκπομπή. Νέα και ίντριγκες παντού και δεν ήσουν εκεί να σου πω “μισό λεπτό κάτι βλέπω” και να περιμένεις να συνεχίσουμε την αδιάφορη κουβέντα μας… Ντύθηκα και ανοίγοντας την ντουλάπα έπεσα πάνω στα ρούχα που μου αγόραζες ενώ εγώ σου φώναζα “Μην χαλάς λεφτά για μένα!” και πάλι δεν ήσουν εκεί να μου πεις “Πόσο όμορφος είσαι!”. Μπήκα στο αμάξι και από συνήθεια πήγα να σε πάρω. Δεν ήταν συνήθεια, ήταν ανάγκη και όμως για άλλη μια φορά έβαλα τον εγωισμό μου μπροστά και δεν σε πήρα.

Κάνω την ίδια διαδρομή κάθε μέρα και σε κάθε σημείο της, έχω κάτι να θυμάμαι. Τον πρώτο καιρό συζητήσεις γενικές, στην πορεία πιο προσωπικά θέματα, κάποιες αστείες ατάκες και κάποιες που με έπρηζαν για πράγματα που θεωρούσα περιττά. Κι όμως… μου έλειψε η φωνή σου… Στη δουλειά δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Φεύγω, πάω, έρχομαι… τα ίδια. Και μήνυμά σου δεν λαμβάνω καιρό τώρα… “Τι κάνεις;”, “Έφαγες;”, “Γύρισα σπίτι…”, “Αν θες πάρε με…”… Τίποτα δεν έρχεται πια από αυτά που σου έκοβα κάθε μέρα και παραπονιόσουν. Έπαψα να ξέρω τη ρουτίνα σου. Άραγε βγαίνεις; Ή κάθεσαι μόνη και καπνίζεις ασταμάτητα; Πόσο θύμωνα και πάλι δεν είσαι εδώ να στο πω “Τώρα το έσβησες; Έλεος!”. Τις μέρες που αποφάσιζα να έρθω να με δεις, ναι ναι έχεις δίκιο, εγώ σπάνια στο έλεγα “έρχομαι”. Τώρα πια δεν κάνω κάτι, εδώ μόνος, κάνεις δε με πρήζει για το τι θα φάω, ούτε με περιμένει να μου τα δώσει όλα στο χέρι. Ούτε να με κάνει να νιώσω πόσο με θέλει και να με μυρίζει σαν κουτάβι, ρωτώντας με συνεχώς αν κάτι άλλο υπάρχει στη ζωή μου. Και θυμώνω που εξηγούσα τα αυτονόητα που για σένα δεν ήταν, γιατί δεν ήμουν δεδομένος όπως έλεγες.

Και κάπου εδώ θέλω να σου πω ότι την πάτησα. Ήρθα τότε με το τίποτα μέσα μου και μέρα με τη μέρα ερχόμουν πιο κοντά. Δεν στο έδειξα ποτέ. Φοβήθηκα. Εσύ ήξερες καλύτερα γιατί. Κι ας μην μιλούσα πολύ. Νόμιζες ότι δεν ήξερα ότι νιώθεις πολλά; Εγώ δεν σε άφησα να τα πεις και εσύ μαράζωνες με τον καιρό. Φταις όμως, αφού με ήξερες τόσο, γιατί το έκανες και με πίεσες; Κοίτα τώρα σε έδιωξα. Το ήθελα, αλλά τώρα δεν το μπορώ… Όλα σου τα “ενοχλώ” ήταν αγάπη και όλα σου τα δάκρυα, ο εγωισμός μου να μην σε αφήσω να μου πεις “Σ’ αγαπώ!”. Το έβλεπα όμως, στο ορκίζομαι, το έβλεπα..