Χάθηκε το χαμόγελο απ’ τα χείλη των παιδιών, καθώς η μάσκα που καλούνται να φορέσουν, αποσιωπά και την παραμικρή χαραμάδα της ελπίδας τους. Εξαφανίστηκε εκείνη η διάθεση, το τρανταχτό το γέλιο, αφού ο φόβος έχει τρυπώσει μέσα μας και κάνει εκείνους τους υπόκωφους θορύβους του ψεύδους και της διαμαρτυρίας, να ‘ναι μελωδικές καμπάνες προσέλευσής του.
Μίσεψε η χαρά και εκείνη η αγαλλίαση στις ψυχές μας, αφού ο καθένας και η καθεμιά μας έχουμε κι ένα δικό μας ή γνωστό άνθρωπό μας να θρηνήσουμε, να ευχηθούμε να ‘χουν Καλό Παράδεισο. Μικρά, μεγάλα τα άτομα, έχουν φωλιάσει το ένα στο άλλο, στη σκέψη του και τον οδυρμό του και σφαδάζει η αβεβαιότητα, νικά η τρομοκρατία, μα και τι θα κάνουμε όλοι μαζί ή ο καθένας ξέχωρα και αποκομμένα απ’ τον άλλον;
Πού πήγε εκείνη η γαλήνη, που ενώ δεν είχαμε άνετους, παχυλούς μισθούς, μας συντρόφευε; Πού πήγε η αγαλλίαση, η αγάπη; Μα κι αυτά χάθηκαν, τα παρέσυρε ο χείμαρρος της κρίσης και η κριτική μας πήγε περίπατο. Για να κυριολεκτήσω, πήρε όχι απλά την κάτω βόλτα, αλλά κατέστρωσε τα σχέδιά της για τον Άδη, τα Τάρταρα, που τώρα θα τα φυλάνε όχι απλά σκύλοι άγριοι και μοχθηροί, μα χέρια που θα αποτρέπουν να δείξουμε τον παραμικρό φόβο για τη σωτηρία μας. Μα ποια σωτηρία, όταν βλέπουμε τι εξελίσσεται στον Παγκόσμιο Χάρτη, όταν αφαιρούν ζωές για μια λάθος στιγμή, για ένα κατά λάθος νοσηρό πέρασμα του παραλογισμού τους απ’ τις λεωφόρους καθόδου της εγωιστικής και άνανδρης συμπεριφοράς τους;
Έφυγε, εξαφανίστηκε η ανθρωπιά, ήλθε η κατάρα του “εγώ” να σκοτώνει και να σμιλεύει τις ομαλές πλευρές σε ακάνθινα στεφάνια, αφού αποφάσισαν να μην παραδοθούν, παρά έτσι νόμιζαν θα συνέτιζαν τους δήμιους και δολοφόνους τους. Πού πήγες ζωή; Πού πήγαν τόσες ψυχές που άδικα και άκαρδα απ’ τα χέρια των εγκληματιών εκείνων αφέθηκαν, παραδόθηκαν; Πού;
Σε εκείνα τα γνωστά, κάποτε αγαπημένα χέρια, που στραγγάλισαν τα όνειρά τους, σκότωσαν το μέλλον τους και το κυριότερο φέρθηκαν μιαρά και άδικα σε εκείνα τα χέρια, τις ψυχές που κάποτε θα έπιναν νερό στο όνομά τους και τώρα τις κέρασαν μ’ απλοχεριά, το φονικό δηλητήριο της ανανδρείας τους!
Της Άννας Ζανιδάκη