Καταλήγουμε πάντα να σκεφτόμαστε και να λέμε πως σαν την υγεία δεν έχει. Όντως, αυτό πρέπει να συζητούμε καθημερινά με τον εαυτό μας και να ευχαριστούμε το Θεό για ότι μας χαρίζει απλόχερα κι αληθινά. Την θεωρούμε τόσο δεδομένη, που δεν βλέπουμε τριγύρω μας τι γίνεται. Μικρά παιδάκια, μεγάλα, ενήλικες, ηλικιωμένοι… οι πάντες γινόμαστε ευάλωτοι υπό το πρίσμα της νόσησης, που κανένας δεν είναι ικανός να μας εγγυηθεί, είτε για την ίασή της, είτε για την προστασία μας.
Ένα κλίμα μέσα στην αβεβαιότητα, το φόβο, την απροθυμία, αλλά κυρίως σε μια ημιμάθεια που οι περισσότεροι γίνονται βασιλικότεροι του Βασιλέως. Άτομα που δεν έχουν ασχοληθεί, ακόμα χειρότερο που δεν έχουν ιδέα σχετικά με την ιατρική, τις επιστήμες, δίνουν τα δικά τους εύσημα σε ανύπαρκτο όπως πιστεύουν ιό, θέτοντας ζωές ανθρώπινες σε κίνδυνο και προτροπή ανώφελης υποστήριξής τους, εδραιωμένης σε ανύπαρκτα στοιχεία μεν, αλλά υπαρκτές νόσησης καταστάσεις, που αδυνατεί ο κοινός θνητός, ο κοινός νους, να συμπεριλάβει στα δικά του αδιέξοδα που ολοένα και πιο πολύ αυξάνονται.
Έτσι χωρίς να ‘ναι σε θέση να αντιληφθεί, να παρακολουθήσει, στέκεται έρμαιο σε καταστάσεις και γεγονότα που κάποιοι αδαείς έχουν συμπεριλάβει στο φραστικό τους λεξιλόγιο, έχοντας πεισθεί για μια ανύπαρκτη νόσο μεν, αλλά αποδεικτέα και δυστυχώς θανατηφόρα σε μεγάλη μερίδα ατόμων.
Έχει συμπεριλάβει κάθε ηλικία, κάθε κοινωνική φυσικά τάξη, αλλά άτακτες συμπεριφορές θέτουν σε κίνδυνο, προωθούν λανθασμένα αντίκτυπα, με αποτέλεσμα να χάνεται και πολύτιμος χρόνος, αλλά κυρίως να δυσπιστούν και να αφήνονται στην τύχη, χάνοντας ακόμα και τα πιο πολύτιμα λεπτά και δευτερόλεπτα της ζωής τους.
Ατυχίες, συμφορές, ότι κι όπως και να τις χαρακτηρίσουμε, να τις ονομάσουμε, ένα θα είχε απόλυτη και ακριβή σημασία, να μας ενημερώσουν υπεύθυνα, χωρίς υπεκφυγές, καθώς όλοι βλέπουμε, βιώνουμε δυσάρεστες καταστάσεις, χωρίς να είμαστε σε θέση να προσφέρουμε τόσο τη βοήθειά μας, όσο και τις γνώσεις μας, καθώς είναι όλα τόσο εξειδικευμένα και απόμακρα από μας, που σαν τα ξεπεράσουμε, αισθανόμαστε ήρωες ζωής και δεν είναι καθόλου αστείο.
Μακάρι να σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς κάθε ηλικίας, να πάψει αυτή η πανδημία και η ζωή μας να επιστρέψει ομαλά και αληθινά όπως ήταν πριν. Πολλά τα λάθη, πολλές οι ελλείψεις, δικαιολογημένες, αδικαιολόγητες, μα η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι ανυπέρβλητη και ουσιαστική. Δεν πρέπει να ζήσουμε το παραμικρό δίλημμα επιλογής, εκλογής, ανάμεσα σε ασθενείς, γιατί τότε θα ‘ναι το πιο θανατηφόρο μήνυμα αποτυχίας κι ιδιαίτερα ανικανότητας χειρισμού όλου αυτού του βάσανου, που δε λέει να μας αφήσει στην ησυχία μας και της ολικής συμφοράς της Ανθρωπότητας, απέναντι σε εγχειρήματα κατά ζωής ,κατά πληθυσμιακής βιωσιμότητας. Ποιος ξέρει…
Της Άννας Ζανιδάκη