Κινήσεις που λογοδοτούν, αποδεικνύουν, αλλά κυρίως μας θέτουν προ των ευθυνών μας, θα πρέπει να λογίζονται και να λογαριάζονται ορθές και να απολαμβάνουν τον ανάλογο χαιρετισμό, να λαμβάνουν την ανάλογη αποδοχή. Κριτικές που είτε τις στερηθήκαμε, είτε τις στερήσαμε, θελημένα και σκόπιμα θα πρέπει να απομακρύνονται απ’ τα εγκεφαλικά μας πεδία και τα επίπεδα της νοημοσύνης μας να τα θέτουμε σε υψηλότερα βάθρα και οι πήχεις να ‘ναι υψηλοτάτου ύψους και προσέγγισής τους.

Επισπεύδουμε τα γεγονότα, μη λάχει και προλάβουν αυτά τα ίδια και μας προσπεράσουν, αφήνοντάς μας πικρία και απογοήτευση συνάμα. Στάσεις ζωής που είτε θέλουμε είτε όχι, δρομολογούμε εμείς οι ίδιοι τα γεγονότα και δρούμε αναλόγως των δικών μας μέτρων και σταθμών, αδιαφορώντας συστηματικά και σκόπιμα για τις ψυχικές ανατροπές του άλλου, κοινώς τις ισορροπίες του. Όταν θέλουμε να αποδώσουμε ευθύνες και να διαμαρτυρηθούμε για τις καταλήξεις τους, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε όλο αυτό το κλίμα να ωριμάσει και ιδίως να λειτουργήσει κατασταλτικά κι όχι αντιδραστικά και εκδικητικά.

Πέρασαν χρόνια σε μένα, σε μας, σε εσάς, που είμαι σίγουρη όσο απομακρυνόμαστε απ’ την πηγή του κακού και του ζοφερού παρελθόντος, τόσο ενδυναμώνουμε την ψυχή μας και επαναπροσαρμόζουμε σκέψεις, τακτικές και απόψεις, με αποτέλεσμα να ‘ναι πιο εμφανή τα σημεία και τα τέρατα που κληθήκαμε να διεξάγουμε και να βγούμε αλώβητοι. Θα θέλαμε όλοι να το ζούσαμε, αλλά δυστυχώς πόλεμος με όπλα θα ‘χει και τις παράπλευρές του απώλειες.

Απλά, φιλικά και ανθρώπινα, ας φροντίσουμε να μην είναι ανθρώπινες ψυχές, παρά αμέλειας δικές μας, που τίθενται πια τώρα στο τραπέζι, όχι των διαπραγματεύσεων, αφού έχουν λήξει όλες αυτές, αλλά στη βάση για επανέλεγχο κι επανεκτίμηση των χαμένων ευκαιριών και των λανθάνουσων οδών, ατυχούς κατάληξης και επίπληξης για τη μη σωτηρία τους…

Της Άννας Ζανιδάκη