Πόσο βασανιστικός μπορεί να γίνει ο έρωτας! Πόσο εύκολα μπορεί να σ’ ανεβάσει στα σύννεφα και πόσο εύκολα μπορεί να σε ρίξει στα τάρταρα! Πόσο εύκολα μπορεί να σε απογειώσει και πόσο εύκολα μπορεί να σε προσγειώσει απότομα!
Μπορεί να νιώθει όπως εσύ, να στο δείχνει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο, με μικρές, ανεπαίσθητες ή μεγάλες πράξεις. Μπορεί να το βλέπεις στα μάτια του, να το αντιλαμβάνεσαι σε κάθε του κίνηση. Μπορεί να το νιώθεις, να στο επαναλαμβάνει ασταμάτητα το ένστικτό σου και να στο ουρλιάζει σε κάθε ευκαιρία η καρδιά σου… Μα τότε γιατί; Γιατί έρχονται στιγμές που μπαίνουν στο νου σου σκέψεις που ξέρεις καλά πως είναι παράλογες κι ανακατεύουν το μυαλό σου;
Σκέψεις που σε κάνουν να φαντάζεσαι, να υποθέτεις, να αμφισβητείς. Σκέψεις που μπαίνουν στο νου σου και κάνουν την καρδιά και το στομάχι σου να σφίγγονται. Τα κάνουν να πονάνε και να δηλητηριάζονται από ανυπόστατα “αν” και “ίσως”. Σκέψεις που παίζουν ύπουλα παιχνίδια με το μυαλό σου και με χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη, προσπαθούν να το πείσουν πως ίσως δεν ισχύουν αυτά στα οποία ορκίζεται η καρδιά σου. Μικρές ή μεγαλύτερες, ανασφάλειες που σαν μικρά διαβολάκια στήνουν χορό στο κεφάλι σου και κατασκευάζουν σενάρια κι ιστορίες που δεν βασίζονται πουθενά. Ανυπόστατες σκέψεις που έρχονται στιγμές που κυριεύουν θαρρείς το μυαλό σου και το κατευθύνουν στην καταστροφή. Χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Χωρίς καμία αιτία…
Ένα μήνυμα που μένει αδιάβαστο για λίγο παραπάνω, μια κλήση που μένει αναπάντητη, ένα ραντεβού που αναβάλλεται… μικρές, ανούσιες ίσως λεπτομέρειες που στο μυαλό σου παίρνουν τρομαχτικές διαστάσεις. Λεπτομέρειες που μεγεθύνονται επικίνδυνα μέσα σου, σαν τις σκιές που στο μισοσκόταδο μοιάζουν με τέρατα έτοιμα να σε κατασπαράξουν…
Κι ίσως αυτές οι μικρές ανασφάλειες που μπορεί να νιώθεις, αυτές που σε κάνουν να φοβάσαι μην χάσεις τον άνθρωπό σου, να είναι κομμάτι της γλύκας του έρωτα, μα αν τις αφήσεις να σε κυριεύσουν, τους δίνεις τη δύναμη να ορίζουν το μυαλό, τις σκέψεις και τις κινήσεις σου. Τους δίνεις την δύναμη, ίσως και να καταφέρουν όσα φοβάσαι. Κι από μικρά τσιμπιματάκια στο στομάχι, μπορεί να γίνουν αδηφάγα κτήνη που δεν θα σταματήσουν μέχρι να κατασπαράξουν την ευτυχία σου.
Πόση ανασφάλεια μπορεί ν’ αντέξει ο έρωτας; Πού βρίσκονται οι κόκκινες γραμμές που αν τις περάσεις θα οδηγηθείς σε δύσβατα μονοπάτια με ολέθρια αποτελέσματα; Ποιο είναι το σημείο που πρέπει να καταφέρεις να φρενάρεις τις φοβίες σου, ώστε αποφύγεις μια ίσως σφοδρή σύγκρουση με ανυπολόγιστες ζημιές ή απώλειες;
Εγωιστικό συναίσθημα ο έρωτας. Σε κάνει να θέλεις τον άλλον πολύ, δυνατά και μόνο για σένα! Δεν αντέχεις στη σκέψη πως μπορεί να τον χάσεις, μα αν αφήσεις τις ανασφάλειες να κυριαρχήσουν της λογικής σου, ίσως μόνος σου οδηγήσεις τα πράγματα εκεί που φοβάσαι. Αν αφήσεις τις ανασφάλειές σου να παίξουν με το μυαλό σου και να σε πείσουν πως όσα φαντάζεσαι, υποθέτεις ή αμφισβητείς, μπορεί και να ισχύουν, είναι σαν να τους δίνεις από μόνος σου το χέρι να σε πάνε εκεί που τρέμεις να βρεθείς…
“Όσο σφιχτά κι αν σε κρατήσω, αν θες να φύγεις θα γλιστράς σαν άμμος μέσα απ’ τα δάχτυλά μου. Μα αν θες να μείνεις κι όλες οι πόρτες να είναι ανοιχτές, εσύ στα χέρια μου θα κουρνιάζεις…”
Της Κικής Γιοβανοπούλου