Ένας χρόνος, δυο χρόνια και λίγο παραπάνω, μείναν για να αποδείξουν πως τίποτα δε μένει πίσω αν θες να το πας μπροστά ή να το νουθετήσεις σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Σκέψεις που σίγουρα δε θα μπορούσαν να μην ειπωθούν, αφού λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά στην πραγματικότητα απλά σε σιγουρεύει το μισεμό, την έλλειψη, το χάσμα και το χάος της απόφασης.

Παγώνεις αποφάσεις που θέλεις να δρομολογήσεις μεν, αλλά οι ίδιες από μόνες τους δεν είναι σε θέση να δεχθούν την πάσα αλήθεια, με αποτέλεσμα την ανωριμότητά μας να εμφανίζεται εις το έπακρο της παρουσίας της. Παγώνουν οι αντιλήψεις, αφού περιμένουμε τον απέναντί μας να αντιδράσει και να δράσει όπως θα κάναμε εμείς στη θέση του, αλλά δεχόμαστε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα εξαιτίας της δικής του στάσης και απόφασης.

Τα συναισθήματα εκείνα που πηγάζουν, που διαχέονται στην κάθε ανθρώπινη, συναισθηματική ατμόσφαιρα, είναι τα ίδια που δεν είναι σε θέση να δώσουν τη δική τους υφή και αφή, τα δικά τους αποτυπώματα και διενέργειες δικών τους μονοπατιών ζωής και περάσματος απ’ αυτήν.

Τίποτα δεν είναι σε θέση, τίποτα δεν είναι ικανό και άξιο να πείσει ή να μεταπείσει εκείνο το συναισθηματικό τομέα και άξονα της ψυχής μας, όταν εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε για την επανένταξή του και τον αυτοπροσδιορισμό του.

Επαφίεται η θέληση και η σκέψη σε εκείνο το χάος, το χάσμα και επέρχεται μεμιάς η κίνηση και η υπερκινητικότητα του χώρου και του χρόνου για επανασύνδεση και επανάληψη εκείνων των τακτών χρονικών διαστημάτων της ενόρασης και της πρόβλεψής τους.

Συνοπτικά και αθροίζοντας αξίες και αρετές, ιδανικά και αυταπαρνήσεις, ικετεύουμε την ώρα και τη στιγμή με παράκληση ψυχής, νου και καρδιάς, στην αμετάκλητη, μόνιμη και βάσιμη υπεροχή του “είναι” μας με επιδίωξη, ανάδειξη της μη ύπαρξής του ενός χωρίς τον άλλον.

Της Άννας Ζανιδάκη