Μήνας Νοέμβρης. Μια μέρα βροχερή και κρύα που ταίριαζε γάντι στην κατά τ’ άλλα τέλεια ζωή μου. Τα χρόνια που προηγήθηκαν δοκίμαζαν τις αντοχές μου και τα όρια μου συνεχώς. Δεν ξέρω αν τελικά σκλήρυνα τόσο μέσα μου και τίποτα δεν με άγγιζε ή αν έφτασα στο σημείο της παραίτησης. Κάπου εκεί σε γνώρισα. Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν, θυμάμαι μόνο ότι ήταν μια απλή, βροχερή καθημερινή.

Με προσέγγισες ήρεμα και όμορφα, μα είχα χάσει τόσο την πίστη μου στους ανθρώπους, που σε αντιμετώπισα με καχυποψία και δυσπιστία. Όταν ακόμη και τα άτομα που θεωρείς δικά σου εξαφανίζονται στα δύσκολα, πώς να εμπιστευθείς τους ξένους; Πώς να τους αφήσεις να σε πλησιάσουν; Είχα υψώσει τείχη, για να με προστατεύσω τάχα μου από άλλο πόνο και πληγές. Είχα βολευτεί στη μοναξιά μου και είχα αρχίσει να απολαμβάνω την παρέα του εαυτού μου. Ήμουν απολύτως ευτυχισμένη μέσα στη δυστυχία μου.

Μέχρι που ήρθες εσύ. Λίγο, λίγο γκρέμιζες τα τείχη και διέλυες τις άμυνές μου. Είχες μια υπομονή και μια επιμονή που όμοιές τους δεν είχα ξαναδεί. Ήξερες να μου δίνεις τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόμουν για να σε γνωρίσω και να σε καταλάβω. Με άφηνες να δω την αλήθεια πίσω από τα λόγια σου. Και όπως οι βροχές και τα χιόνια ξέπλεναν τη γη, έτσι κι εσύ έδιωχνες φόβους και αναστολές. Ακόμα και οι σιωπές μαζί σου, ήταν άνετες. Δεν ανησυχούσα, δεν έψαχνα να βρω λόγια να πω. Μπορούσες να με διαβάσεις και να με καταλάβεις και αυτό μου ήταν αρκετό.

Και μετά ήρθε η άνοιξη και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι όλα ήταν πιο φωτεινά, χρωματιστά. Η στάση μου απέναντι στη ζωή είχε αλλάξει. Εγώ είχα αλλάξει. Είχα αφήσει πίσω την μουντή, απαισιόδοξη εκδοχή του εαυτού μου, που με είχε στοιχειώσει τα τελευταία χρόνια και άρχισα να μαζεύω τα κομμάτια μου. Είδα ξανά καθαρά.

Άρχισα να κάνω και πάλι όνειρα, να προγραμματίζω το μέλλον και να ελπίζω. Για πρώτη φορά μετά από καιρό μπόρεσα να γελάσω δυνατά και αληθινά. Όσο ανοιγόμουν και σε εμπιστευόμουν, ξεκλείδωνα και ένα κομμάτι του εαυτού μου που είχα κρύψει βαθιά μέσα μου. Ένιωσα ότι η ζωή προχωρά κι εγώ έπρεπε να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Και η αιτία ήσουν εσύ. Ήρθες και μου θύμισες πώς είναι να ζεις πραγματικά.

Έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε, αλλά δεν σου είπα ποτέ “σε ευχαριστώ”, ούτε σου εξήγησα πόσο καθοριστικός ήταν και είναι ο ρόλος σου στη ζωή μου. Η δύναμή σου και η θέλησή σου, μου έδωσαν την ώθηση που χρειαζόμουν. Σε κοιτώ και ευχαριστώ τον Θεό που σε έφερε στον δρόμο μου. Πίστεψες σε μένα όταν δεν πίστευα εγώ η ίδια.