Μοναξιά, μια λέξη που στο μυαλό σου έχει χρώμα γκρι και μαύρο. Μια λέξη που θυμίζει μελαγχολία, σιωπή και στενάχωρες σκέψεις. Μια λέξη δύσκολη, σχεδόν τρομαχτική. Συνυφασμένη με σκοτάδι κι απομόνωση, συνυφασμένη με απόγνωση κι ένα απόλυτο κενό, έτοιμο να σε καταπιεί.

Μοναξιά, τόσο αρνητικά αφομοιωμένη μέσα σου, που ο φόβος της σε κρατάει δέσμιο σε ανούσιες ή ακόμη και ολέθριες σχέσεις. Τόσο αρνητικά περασμένη στον εγκέφαλο σου, που ο φόβος της σε κρατάει φυλακισμένο σε άνοστες ή ακόμη και βλαπτικές επαφές. Αυτός ο φόβος είναι που σε κρατά δεμένο σε “μαζί” που δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, σε “μαζί” που σαν σαράκι τρώνε σιγά σιγά την ψυχή σου. Γιατί, τι νόημα έχουν τα “μαζί” που δεν σε κάνουν να λάμπεις; Τι λόγο έχουν να υπάρχουν “μαζί” που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους, είναι η απλή ύπαρξή τους; Γιατί, τι σχέση έχει το βόλεμα με την αγάπη;

Μοναξιά ξέρεις, δεν είναι μόνο το να είσαι μόνος. Μοναξιά μπορεί να νιώθεις κι αν έχεις 1000 ανθρώπους γύρω σου και νιώθεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει, δεν σε νιώθει. Μοναξιά μπορεί να νιώθεις κι αν έχεις 1000 ανθρώπους γύρω σου και σου λείπει ένας συγκεκριμένος. Κι όλα αυτά τα ανούσια “μαζί” είναι που έχουν γεμίσει τον κόσμο με μόνους ανθρώπους…

Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με το θηρίο της μοναξιάς, ή θα το νικήσεις ή θα σε νικήσει αυτό. Και ξέρεις, η μοναξιά δεν νικιέται με αδιάφορα “μαζί”, νικιέται με το να καταλάβεις πως μέσα της μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να μετρήσεις τα λάθη και τα σωστά σου και να βγεις καλύτερος και πιο δυνατός. Νικιέται με το να αντιληφθείς το τι έχεις πραγματική ανάγκη και το τι χρειάζεσαι κοντά σου. Νικιέται με το να νιώσεις πως κανένα ανούσιο “μαζί” δεν έχει θέση δίπλα σου. Νικιέται με το να την χρησιμοποιήσεις υπέρ σου, πριν σε καταπιεί στο μαύρο της.

Γιατί όσο κι αν τρομαχτική κι αν φαντάζει η μοναξιά, μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή σου.

Της Κικής Γιοβανοπούλου