Χριστούγεννα… έλειπες πάλι σε κάποιο από τα ταξίδια σου, ήρθες όμως και άλλαξες όλα. Μου έδωσες πίσω το παλιό μου χαμόγελο.

Ήρθες σπίτι να μαγειρέψουμε, πήγαμε μαζί στο σούπερ μάρκετ και μοιάζαμε για λίγο ζευγάρι. Μαγειρέψαμε μαζί κοτόπουλο με λαχανικά. Έξω άρχισε να χιονίζει, βγήκαμε και παίξαμε για λίγο χιονοπόλεμο σαν να ήμασταν παιδιά. Φορούσαμε τα σκούφια μας και οι μύτες κόκκινες από το κρύο. Γυρίσαμε σπίτι, ετοιμάσαμε το τραπέζι και έβαλα να δούμε μια αγαπημένη σειρά, άγνωστη για εσένα, υπέροχη για μένα. Ενδιαφέρεσαι πάντα για το τι μου αρέσει. Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου, σε φώναξα να έρθεις να κάνουμε μελομακάρονα. Αρχίσαμε τα δικά μας… “Τι να ρίξω;”, “Πόσο να βάλω από αυτό;”, “Μόνο τόσο θέλει;”... Τα ψήσαμε στο φούρνο και ήρθε η ώρα για το σιρόπι. Φυσικά και άρχισες τις παρατηρήσεις και εγώ να γελάω “Πόσο χρόνο θέλει να τραβήξει το σιρόπι;”, “Όλα θα γίνουν στην ώρα τους!”…

Ήταν πρώτη φορά που ήρθες στα γενέθλιά μου. Δεν μου έφερες δώρο, αλλά δεν ήθελα κάτι άλλο πέρα από εσένα, μου έφτανε να είσαι για λίγο πλευρό μου. Τι όμορφα να περνάς τα γενέθλιάΕ σου με ανθρώπους που αγαπάς!

Οι μέρες που έμεινες Ελλάδα ήταν λίγες, έπρεπε να ξαναφύγεις. Δεν ήξερα πότε θα σε ξαναδώ, το μόνο που ήξερα ήταν ότι ποτέ πια δεν θα φτιάχναμε μαζί τα δικά μας μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα ποτέ πια δεν θα ήταν ίδια. Πάντα όταν άκουγα για τα μελομακάρονα θα θυμόμουν εσένα, που εύχομαι και ελπίζω όπου και να βρίσκεσαι να ξέρεις πως κάποια σε σκέφτεται και σε νοιάζεται…

Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου