Ένα λεπτό σχοινί, μια ευδιάκριτη ισορροπία και ανάμεσα σ’ όλα αυτά, ένα μυαλό και μια καρδιά. Όργανα που θέλουμε πολλές φορές απεγνωσμένα να συμβάλλουν σε δικές μας διευκολύνσεις, να διαπράξουν τα δικά τους, όχι εγκλήματα, παρά παραγγέλματα, μα των δικών προδιαγραφών και των δικών άλλο τόσων συστάσεων.

Ένα τεντωμένο σχοινί που αναζητάς να βρεις τη μέση οδό, την κοινή λύση, ακόμα και την απαραίτητη δική του λειτουργία, αποφυγής παραλόγου, παρανοϊκού τύπου, διατύπωσης, παράλογης συμμετοχής και όχι μόνο.

Η καρδιά, το δικό μας, το δικό σας όργανο, που δεν παύει να πάλλεται, να συμμετέχει, να διαισθάνεται, να μοιρολογεί, αλλά κυρίως δεν έχει σταματήσει τις εναγώνιές της προσπάθειες να γίνεται εντολοδόχος και διαπραγματευτής σε συνθήκες και ανάλογες παρακολουθήσεις κι όχι προσποιήσεις άλλων καρδιών.

Συνάμα ο εγκέφαλος θέλει να κινήσει τα δικά του νήματα και να μη ραδιουργήσει εις βάρος της, παρά να θέσει τα δικά του ερωτήματα, διασαφηνίζοντας τις δικές τους εκδοχές και αναλαμβάνοντας τα δικά του μερίδια ευθύνης, να απενεχοποιήσει εκείνη.

Μα και τα δυο μαζί ίσως να μην είναι ικανά να αποτελέσουν τα δικά τους συγκοινωνούντα δοχεία, παρά να αποτελέσουν ξέχωρες διελεύσεις και διαμαρτυρίες, επαναστατικές μεθόδους αντίληψης και πρόληψης διαφόρων χειρότερων ή μη καταστάσεών τους.

Της Άννας Ζανιδάκη