Μήπως σ’ ένα όνειρο, το κάποτε που ήμασταν μαζί να μας γνέφει από μακριά; Πίστεψέ με, δεν ήθελα να ανοίξει ούτε χαραμάδα απ’ την πόρτα που κλείσαμε πίσω μας όλους τους δαίμονες του παρελθόντος. Αλλά το φως έμπαινε από κρυφά σημεία και φώτισε την αλήθεια.

Το φως δεν το σταματάς, μόνο λούζεσαι εντός του. Τώρα πια πώς να συναντηθούμε;

Αφήνω το χέρι σου και σου χαμογελώ. Πάντα μας ένωνε το γέλιο κι οι διαφωνίες επίσης. Βλέπεις, ήταν πιο πολλές οι στιγμές της θλίψης, παρά της χαράς.

“Δεν φταις εσύ, ούτε κι εγώ. Ίσως σε μια άλλη ζωή…” σου ψιθυρίζω φεύγοντας…

Της Στέλλας Σωτήρκου