Πες μου εαυτέ μου, γιατί; Γιατί άφησες να σε πάρει η τρικυμία; Γιατί δεν άπλωσες τα πανιά σου να επιβιώσεις στα πιο μεγάλα κύματά σου; Βούλιαξες και χάθηκες στον πάτο της πιο μαύρης θάλασσάς σου. Σε παρέσυρε η αδυναμία σου και άφησες την καρδιά σου εκτεθειμένη σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Σε ένα αδιέξοδο, με τέρμα τον γκρεμό σου, πέφτοντας στο κενό και ενώ αιωρείσαι με τα μάτια κλειστά, αντικρύζεις κατάματα την αλήθεια!
Και ενώ πέφτεις, μιλάει μόνο η καρδιά και ονειρεύεσαι το παραμύθι που θα ήθελες να βγει αληθινό. Στο παραμύθι αυτό, που στέκεσαι στο πιο ψηλό βουνό και αγγίζεις το απόλυτο, το άπιαστο. Όμως ο αέρας δε σου φτάνει και πνίγεσαι κάθε στιγμή στην κάθε σου σκέψη… Συγνώμη εαυτέ μου που δεν σε αγάπησα πολύ και πίστεψα το ψέμα σου, στο παραμύθι της ψυχής σου.
Ρέα Παπά