Ήταν από την αρχή μια σχέση απαγορευμένη, παράνομη και επικίνδυνη. Φαινόταν πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο και όμως συνέβη κάποτε… Μια αγάπη που ξεκίνησε μονόπλευρη, έμελλε να γίνει ένας έρωτας, ένα πάθος πέρα και πάνω από συμβάσεις, αντίθετες ζωές, βιώματα, κοινωνική θέση και ηλικία. Δυο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και με μια ηλικιακή διαφορά κοντά είκοσι χρόνια. Όμως παρά τις όποιες διαφορές, τις συγκρούσεις, πάντα ο ένας έφτανε να παραμερίσει τα πάντα και να πλησιάσει τον άλλο.
Χρειάστηκε υπομονή για να ημερέψει κάπως το ατίθασο του χαρακτήρα του ενός και να ταιριάξει με την ηρεμία και υπομονή του άλλου. Δόθηκε χώρος και χρόνος πολύς για να γίνουν όλες αυτές οι διεργασίες που χρειάζονταν, για να υπάρχει επικοινωνία σε επίπεδο συνεννόησης ανεκτής και ανάλογο χρήμα για να στηρίξει αυτές τις στιγμές. Και όμως αργούσε πολύ η στιγμή, δεν ερχόταν, περνούσε ο χρόνος και πολλές φορές στον έναν έμενε ο πόνος και στον άλλο η ευχαρίστηση. Ήταν δύσκολο να καταλάβεις γιατί χανόταν η επικοινωνία και έμπαιναν συνεχώς νέα εμπόδια ανάμεσά τους.
Το θέμα ήταν ότι στον ένα η ψυχή δεν ήταν σε αρμονία με την σκέψη και κατ’ επέκταση με τον λόγο. Μια καρδιά κλειστή από έναν έρωτα στο παρελθόν που την είχε διαλύσει και προδώσει, την είχε κομματιάσει, της είχε αλλάξει τον κόσμο της, ακόμη και την πόλη που γεννήθηκε και κατοικούσε. Μια σχέση που ακύρωσε παντελώς την επένδυση που είχε κάνει κάποτε σε κάποιον…
Βρέθηκε λοιπόν αυτή η καρδιά μόνη σε μια πόλη σαν την δική μας, κλειστή και με το κλειδί πεταμένο κάμποσα χιλιόμετρα μακριά και έναν πόνο καθημερινό και διαρκή. Αυτή λοιπόν η καρδιά παγωμένη και σκληρή, ερχόταν τώρα αντιμέτωπη με το σκίρτημα της ψυχής, με το βλέμμα πάνω σε έναν άγνωστο που μιλούσε για αγάπη, μια αγάπη δυνατή και δομημένη έτσι, που να αντέχει σε κάθε επιθυμία και όνειρο.
Από την άλλη, μια δύναμη ψυχής, μια τακτοποιημένη ζωή, μια κοινωνική θέση αρκετά καλή, ένα παρελθόν με δυσκολίες, αλλά και χαρές μεγάλες, μια βάση έτοιμη για πολλά και καλά…
Ήρθε η ώρα να το ζήσουν έντονα πολύ και χωρίς περιστροφές, όμως αυτή η ταραγμένη ψυχή δεν στεκόταν εύκολα, δεν κούμπωνε πολλές φορές… Ήρθε η ώρα της ρήξης αναπόφευκτα. Πέρασε καιρός από τότε, χωρίς να μπορούν να ξεχάσουν και οι δυο. Και κάποτε η ζωή, τους έφερε πάλι μπροστά τον έναν στον άλλον. Στο μυαλό του ενός, ήταν το βήμα με μια σκέψη, μήπως και ξανακάνει το ίδιο λάθος, από επιλογή πλέον. Στη σκέψη του άλλου, ήταν η ευκαιρία για κάποια πράγματα ακόμη, αλλά σε πολύ λίγο χρόνο.
Ακούστηκε μια στιγμή “είμαι εδώ για σένα” και μετά χάθηκε πάλι η επικοινωνία…. Αυτή τη φορά ίσως για πάντα… Ο έρωτας αυτός εκδικήθηκε, νίκησε και πόνεσε τον άλλον, σε σημείο που να τον κάνει να πάρει την απόφαση της λήθης. Έμεινε ο ένας μόνος ξανά, αλλά σοφότερος. Έμεινε ο άλλος μόνος ξανά, αλλά πνιγμένος στον εγωισμό, τον φόβο, τα κόμπλεξ και την ωραιοπάθεια.
Σημεία των καιρών θα μου πεις. Τον φόβο για μια αγάπη που δεν έγινε πιστευτή ότι και αν έκανε, μια που το παρελθόν ερχόταν τα βράδια και έσβηνε ότι όμορφο η μέρα έφτιαχνε…
Του Αναξίμανδρου