Αλήθεια είναι, είμαι καλός ακροατής. Θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα καταλάβω την ψυχή σου. Θα νιώσω ακόμα κι αυτά που δεν λες, πίσω απ’ τις κουβέντες σου.

Μια ανάσα φωτός, έτσι όπως ψάχνεις να βρεις, πίσω απ’ τα δάκρυά σου. Θα τα σκουπίσω και θα σ’ αγκαλιάσω. Αληθινά, χωρίς να αποσκοπώ κάπου αλλού, το σύνηθες δηλαδή. Και το πιο τρομακτικό, θα σε πιστέψω κιόλας ότι μου καταθέτεις την αλήθεια σου.

Όμως μην με κοροϊδέψεις. Μην με “δουλέψεις”, όπως λένε στα μέρη μου. Γιατί καλέ μου άνθρωπε εγώ θα φύγω, αλλά εσύ δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό… Ως πότε;

Της Στέλλας Σωτήρκου