Η μυρωδιά της εφηβείας έχει κατσικωθεί για τα καλά στο σπίτι, έχουν νοτίσει οι τοίχοι. Νεύρα, ορμόνες, αντίδραση, όλα κάνουν πάρτι. Έχω την εντύπωση ότι με επισκέφθηκε νωρίς, αργότερα την περίμενα. Έλα όμως που δεν μπορώ να τη ξαποστείλω τώρα πια. Αφού ήρθε θα πρέπει να την περιποιηθώ σαν καλή οικοδέσποινα. μιας και δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μονόδρομος. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Η επισκέπτρια, καστανή, νταβραντισμένη, στο ύψος μου, ετών δώδεκα παρακαλώ, με εικοσιτέσσερα μέτρα γλώσσα. Η αφεντιά μου τυγχάνει να είναι από εκείνους τους γονείς που τα ζουλάνε, τα φιλάνε, τα χαϊδεύουν και τους λένε εκατό φορές τη μέρα “σ’ αγαπώ”! Θέλω τη μυρωδιά, την αίσθηση, την ευχαρίστηση, αυτήν την ευτυχία σε συνεχή βάση, τη δόση μου… μέχρι κάπου τώρα που οι δυνάμεις του σκότους της εφηβείας το έβαλαν σκοπό να μου χαλάσουν τα σχέδια.
-Έλα να σου δώσω ένα φιλάκι!
– Μη!
-Έλα να πιάσω λίγο μπουτάκι!
-Μη!
-Έλα λίγο γονατάκι!
-Μη!
-Λίγο μπρατσάκι!
-Μη!
Μη, μη, μη, μη! Η ζωή μου έχει καταντήσει ένα τεράστιο ΜΗ! Αρχίζω και τρέμω, κρύος ιδρώτας λούζει το κορμί μου, θέλω τη δόση μου και θα κάνω ότι χρειαστεί για να πάρω λίγη μυρωδιά, ένα χάδι, μια αγκαλίτσα, μια λεξούλα, κάτι..
-Μα έλα χρυσαφένια μου, αστέρι της ζωής μου, καρδιά μου, ψυχή μου, αγάπη μου, άσε με λίγο, να τόσο δα λιγάκι…
– Μη!
– Μα δεν μπορείς να μου το στερείς όλο αυτό! Είμαι η μάνα σου! Από όταν γεννήθηκες έτσι σε έχω μάθει και με έχεις μάθει. Δεν μπορείς τώρα ξαφνικά να μου λες μη! Είναι άδικο όλο αυτό που μου κάνεις!
– Μη!
– Μα εγώ σε γέννησα, βγήκες από μέσα μου, αυτό το σώμα μου ανήκει!
Σιγή… με κοιτάει μες τα μάτια με σταθερό βλέμμα. Θα ενδώσει, σκέφτομαι ότι τα κατάφερα, την έπεισα, θα πάρω αυτό που θέλω επιτέλους!
-Λυπάμαι! Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν σου ανήκω… Μου ανήκω!
Πόσο στερημένη νιώθω, αλλά και πόσο περήφανη μάνα! Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι… τα ίδια μας τα παιδιά!
Stella