Άλλαξες, αλλάξαμε κι οι δυο. Μα εγώ πιο πολύ από σένα. Χαρακώθηκα. Πήγα στο μέτωπο κι επέστρεψα. Κι αυτή η γνώση της μάχης και της ήττας, δεν ξεκολλά απ’ το νου.

Εσύ εκεί, άτρωτος, στητός, με το Εγώ σου να τυλίγει μια τρυφερή καρδιά.

Είπαμε τα τυπικά και προχώρησες. Κι αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν μοιραζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια μαζί;

Αλλά έτσι όπως το σκέφτηκα, έτσι πέταξε από μέσα μου η επιθυμία. Δεν υπάρχει περίπτωση, εμείς οι δυο… Ο ένας θα ‘τρωγε τις σάρκες τ’ αλλουνού!

Η ζωή ξέρει πώς τα φέρνει. Σου χαμογέλασα και σ’ αποχαιρέτησα ευγενικά. “Να ‘σαι πάντα καλά!”.

Της Στέλλας Σωτήρκου