«Αχ, τι θα κάνω με αυτή την ανεπρόκοπη που μου έκλεψε το γιο μου!»
«Ο γιος μου είναι ένας κούκλος δύο μέτρα, όλες οι κοπέλες της γειτονιάς τον ήθελαν. Και αυτός στραβώθηκε με αυτή!»
«Τι θα κάνω με αυτή τη στρίγγλα που έμπλεξε το παιδί μου;»

Γνωστές εκφράσεις που αποκαλύπτουν μία νοσηρή αλήθεια για την ελληνική κοινωνία και ένα συγκεκριμένο είδος μητέρας. Της μητέρας που βλέπει το παιδί της ως ιδιοκτησία της, τη συναισθηματική αιμομιξία που καλλιεργεί η ίδια με το παιδί της – ειδικά το γιο της. Το γεγονός πως θέλει το γιο της δικό της, αντιμετωπίζοντας κάθε άλλη γυναίκα ως παρία, ως κλέφτρα που τον παίρνει από εκείνη.

Μόνο ο γιος της είναι σπουδαίος, όμορφος, γυμνασμένος, έξυπνος, ο Μπραντ Πιτ και ο Τζορτζ Κλούνεϊ. Οι άλλες γυναίκες είναι πάντοτε κατώτερες, ανοικοκύρευτες, τελευταίες, άπλυτες, χωρίς μόρφωση… Παραμονεύουν πάντοτε όπως ένας ντετέκτιβ να ανακαλύψουν το τσαλακωμένο ρούχο, τη σκόνη στο πάτωμα, το οτιδήποτε για να κατηγορήσουν. Εκείνες βλέπουν τα στραβά και έχουν σωστή κρίση, αλλά το παιδί τους το υποτιμούν με το να του συμπεριφέρονται σαν ανήλικο, ενώ πλέον είναι ενήλικας.

Ο γιος της είναι ιδιοκτησία της. Δεν μπορεί να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να ζήσει τη δική του ζωή και επιλογές, να φάει τα μούτρα του και να ζήσει. Πρέπει να ζει πάντοτε σε μία προστατευτική φούσκα, να ευνουχιστεί από την ανασφάλεια και την κτητικότητα της μητέρας, η οποία καμουφλάρεται και παρουσιάζεται ως αγάπη. Και αυτό το είδος μητέρας χρειάζεται να ακούσει αυτή τη φράση δυνατά «Άσε τη σκύλα να βασανίσει το γιο σου!». Άφησέ τη πια! Πλυμένη να είναι, βρώμικη να είναι, μορφωμένη να είναι, αμόρφωτη να είναι, ψηλή να είναι, κοντή να είναι… Άφησέ τη να είναι η επιλογή του γιου σου, άφησε τον ίδιο να θέλει αυτό που θέλει αυτός! Όχι αυτό που θέλεις εσύ! Γιατί εκείνος θα επιλέξει το σωστό για τον εαυτό του.