Σκάλισα μες στη ψυχή μου το όνομά σου “ελευθερία”. Κι ήρθες εσύ και το μουτζούρωσες με τα χρώματα της υποταγής. Το μόνο που ήθελα ήταν να αφεθώ στην αγκαλιά σου και να γεμίζουμε φως…

Άφησα πίσω μου τις σκιές και βγήκα μπροστά. Εσένα όμως σε τύλιξαν με το Εγώ και την κτητικότητα.

Μάταια πάλευα να σου δείξω άλλο δρόμο, αυτόν της χαράς. Ίσως ήταν λάθος. “Αλλάζει ο άνθρωπος περπατησιά”; Που ‘λεγε κι η μάνα μου.

Όχι. Έπρεπε να φύγω πιο νωρίς. Γιατί να επιμείνω; Γιατί να μην εξαφανιστώ από κοντά σου;

Τώρα αντικρίζω τα μαύρα νερά που μ’ έπνιξες. Προσπάθησες να με σώσεις, αλλά όχι…

Εκεί άσε με να λυτρωθώ από σένα. Να μην νιώθω πια τίποτε και για κανέναν που αφήνω πίσω.

Εσύ να κουρνιάζεις στα μαύρα σίδερα της φυλακής κι εγώ θα ταξιδεύω στην αιωνιότητα και στα όνειρά σου…

Της Στέλλας Σωτήρκου