Ετοιμάζομαι γρήγορα κι ανάμεσα απ’ τις δουλειές, συναντιόμαστε για ένα γρήγορο καφέ.

-Πολύ καιρό είχαμε να τα πούμε κορίτσι!
-Ξεχάσαμε και πώς είναι! λες και γελάς
-Τι νέα; Για πες…

Κι αρχίζουμε την κουβέντα. Χωρίς περιστροφές. Μέσα απ’ την ψυχή. “Έγινε αυτό και με στενοχώρησε. Συνέβη το άλλο και χάρηκα τόσο πολύ!”. Έτσι λίγο να ξεδιπλώνει η ψυχή μες απ’ τη φιλία.

Σ’ ακούω και το βλέμμα πέφτει στα δέντρα, στις αχτίδες του ήλιου που παιχνιδίζουν, στα φλυτζάνια καφέ που μοιραζόμαστε. Η φασαρία των γύρω πνίγει κάποιες κουβέντες.

Γελάω. Είναι η ζωή ωραία ή επιτέλους την βλέπω εγώ έτσι; Και ξέρεις, δεν χρειάζονται φιλοσοφίες και δύσκολα νοήματα. Αυτή η ξεκούραση του νου που βγαίνει μες από το μοίρασμα, έστω και της καθημερινότητας, αυτή είναι που κάνει τη μέρα μας φωτεινή!

Της Στέλλας Σωτήρκου