Είσαι εκεί, πάντα εκεί. Ο πατέρας, η φιγούρα που με καθορίζει απ’ τη γέννησή μου.

Δεν φλυαρείς. Με κοιτάζεις μόνο και καταλαβαίνεις πώς είμαι.

Χθες είπα πολλά. Ίσως σε πλήγωσα, αλλά ήταν ένας κόμπος στον λαιμό και δεν άντεχα άλλο. Έπρεπε να μιλήσω. Και ως εκ θαύματος, απάντησες “Έχεις δίκιο παιδί μου. Όλοι κάνουμε λάθη…”.

Κι έτσι είναι. Ουδείς αλάνθαστος. Στο κάτω – κάτω, ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω; Μάνα είμαι πια, που τα λάθη μου αιωρούνται. Μόνο συμβουλές μπορώ να δώσω στα παιδιά μου. Κι αγάπη, μπόλικη αγάπη. Όπως μου δίνεις πάντα εσύ.

Και κάπως έτσι, στέκει η ζυγαριά της ζωής μας όρθια.

Σ΄ ευχαριστώ που υπάρχεις μπαμπά! Ξέρω θα ‘σαι πάντα εκεί μαζί μου, είτε σ’ αυτή τη ζωή, είτε στην επόμενη…

Της Στέλλας Σωτήρκου