Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ και εκεί. Κλείνοντας το βιβλίο που διάβαζα, κοίταξα έξω από το παράθυρο σκεπτόμενη τις συμπεριφορές που είχαν απέναντί μου μερικοί υπάλληλοι γραφείου. Αναρωτήθηκα αν οι ίδιοι είχαν έναν βαθύτερο χαρακτηρισμό. Ο εγωισμός, ο φόβος, η πιθανή ανασφάλεια ή είναι πληγωμένοι; Τι τους έκανε σήμερα να είναι αγενείς; Δεν αναρωτήθηκαν οι ίδιοι, ότι με την συμπεριφορά τους καταστρέφουν τα «καλά παιδιά»;

Ήξερες ότι αυτή η κακή συμπεριφορά έγινε δεδομένη στην κοινωνία μας; Ίσως όχι. Κι όμως εκείνα τα «καλά παιδιά» μαθαίνουν να γίνονται τοξικά απέναντι σε άλλους.

Άκουσα πως μόνο οι σκληροί και οι εγωιστές μένουν δυνατοί, είναι επιτυχόντες στην ζωή. Ρωτώ εγώ, με πιο τίμημα; Η απάντηση είναι ίσως μοναξιά. Προσοχή, μιλώ για την εσωτερική μοναξιά…

Κάπου στην πορεία η σκέψη μου έκανε μία παύση. Ήταν σαν να έβαλα μια άνω τελεία. Ρώτησα ξανά τον εαυτό μου μερικά λεπτά αργότερα, εάν γεννηθήκαμε έτσι τόσο πολύ εγωιστές ή αν γίναμε επειδή μας το υπέβαλλε κάποιος ή κάτι πχ. μια κατάσταση. Δεν σας κρύβω πως η απάντηση είναι μόνο υποθέσεις. Ε λοιπόν επειδή θα σκάσω, ο εγωισμός υπήρχε πάντα! Έβγαινε στην επιφάνεια ανάλογα με την εκάστοτε συμπεριφορά.

Μήπως είσαι απλά ένας παρτάκιας; Μα που έχασες τον εαυτό σου καλέ μου άνθρωπε; Γιατί σπέρνεις χάος; Μήπως η αγάπη που σου έδιναν δεν έφτανε; Μήπως μια απρόοπτη συνωμοσία και προδοσία προήλθε από φίλο; Μήπως δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου και έγιναν απωθημένα; Ότι κι αν ήταν, σήμερα ημέρα Παρασκευή μου έδωσες κόκκινη κάρτα με το φέρσιμό σου αγαπητέ υπάλληλε. Δεν ξέρω ποιος σε δίδαξε να είσαι αγενής, αλλά εμένα με έριξες στον πάτο της θάλασσας. Οι αφορμές, οι κακοί άνθρωποι και τα απωθημένα σου, έγιναν τα συναισθηματικά «σκουπίδια» σου. Νιώθω ότι καταστρέφεις και καταστρέφεσαι από καπρίτσιο ή συνήθεια. Η αγνότητα και η αθωότητα τώρα μοιάζουν ουτοπία. Λυπάμαι που δεν βρήκα τι σου αντιστοιχεί.

Το υστερόγραφο που μου έδωσε μια κυρία πριν κατέβω στην στάση μου, «Εκείνοι που υποτιμούν το κάθε «κατώτερο» επάγγελμα, να ξέρεις ότι μπορεί να είναι δυστυχισμένοι». Άραγε έχει δίκιο;

Της Κωνσταντίνας Μαλαχία