Ήρθε επιτέλους η ονειρεμένη μας στιγμή. Ένα θα γίνουμε, μία ψυχή και ένα κορμί. Πάντοτε λαχταρούσα να βρεθώ στην αγκαλιά σου, πουλί να είμαι και να πετώ μέσα στα χέρια τα δικά σου.

Αν δε σε είχα γνωρίσει, θα περίμενα ακόμα και για άλλα εκατό χρόνια. Δεν ήθελα να με πιέσω για να χωρέσω κάπου που δεν αισθάνομαι, ήθελα στο απόλυτο να χαθώ και να μη βιάζομαι. Όχι από πουριτανισμό, όχι από ψευτοηθική, όχι από φόβο. Αλλά γιατί μονάχα εσένα αγαπώ και θέλω να μου ανήκεις και να σου ανήκω. Εγώ θέλω να μυρίζω την ανάσα σου που μυρίζει μήλο, τα μαλλιά που ντύνουν τόσο εξαίσια το λαιμό σου, τα μάτια σου που πολλές φορές ντρέπονται να με κοιτάξουν.

Ήρθε επιτέλους η δική μας η στιγμή. Τα μαλλιά μου μπλεγμένα στα μαλλιά σου, τα μάτια μου να κοιτάζουν τα δικά σου, τα χείλη μου να ακουμπούνε τα δικά σου.

Μόνο στην αγκαλιά σου κούμπωσα. Ναι, είμαι μία ανόητη ρομαντική που θέλει τον άνθρωπο που τα μάτια και η καρδιά θα του φωνάξουν από την πρώτη στιγμή πως είναι για εμένα. Δε θέλω να με στριμώξω, να με πιέσω, να με βιάσω, θέλω μόνο μία αγκαλιά. Και αυτή είναι η δική σου. Θέλω μόνο τα μάτια μου να κοιτάζουν τα δικά σου, θέλω μονάχα τη δική σου αγάπη να συναντήσει τη δική μου.

Το να ενωθώ μαζί σου δεν είναι πράξη που αποσκοπεί σε ικανοποίηση μάταιη και ηδονική. Δε θέλω να μου δώσεις, αλλά εγώ να θυσιαστώ για εσένα και να σε κλείσω σε μία αγκαλιά όπου ούτε πόνος, προδοσία, αλλά ούτε και οι πύλες του Άδη να σε αγγίξουν ποτέ ξανά.

Σε αγαπάω. Και αυτό σημαίνει πως δε θα διστάσω και να θυσιαστώ ακόμα για σένα. Γιατί αγάπη είναι να σου δίνω περισσότερο από το να θέλω να μου δώσεις. Αγάπη είναι να σε φροντίζω περισσότερο από όσο με φροντίζεις. Και πρώτη φορά που πιστεύω πως μία στιγμή θα σημαδέψει όλη μας τη ζωή…

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη