Σπαρταράει ο κόσμος. Ψάχνει να βρει μια θέση κάτω απ’ τον ήλιο. Γεμάτα τα καφέ και τα ταβερνάκια. Πιάνω θέση και τους παρατηρώ. Γέλια, δυνατές φωνές. Θέλουν να βγάλουν προς τα έξω, όλο αυτό που τους έπνιγε τόσο καιρό.

-Μπορώ να καθίσω; ρωτά μια ευγενική φωνή.
-Ναι, βεβαίως! της απαντώ.
-Είναι γεμάτα όλα. Δεν θ’ αργήσω… επιμένει.
-Κανένα πρόβλημα… της χαμογελάω.

Ανάβουμε τσιγάρο κι αρχίζουμε την κουβέντα. Πρώτα για τον καιρό, μετά για την κατάσταση γενικά. Και πάμε στα πιο εσωτερικά.
Γιατί ένας άγνωστος μπορεί να πει πιο εύκολα τα εσώψυχά του σ’ αντίθεση με τον δικό σου άνθρωπο;

-Κουράστηκα να υποκρίνομαι. Ότι είμαι καλά και δεν τρέχει τίποτε.
-Συμφωνώ… της λέω και την κοιτάζω.

Σηκωθήκαμε και πήρε κάθε μια το δρόμο της. Μήπως είναι ώρα ν’ ανοίξει το στόμα και να πει την αλήθεια;

Της Στέλλας Σωτήρκου