Ίσως αν ζούσα λίγο ανάμεσα στα ροδοπέταλα της ψυχής, ν’ αναπνεύσω, να ευωδιάζει παντού, ίσως και να μπορούσα να ξεφύγω απ’ το μαύρο πέπλο του τρόμου της βιοπάλης.

Μες απ’ τα μάτια μου που καίνε, παλεύω να βρω απαντήσεις. Τις ψάχνω τριγύρω και μέσα μου, αλλά απαντήσεις πουθενά.

Σαν να ράγισε λίγο η ματιά. Δεν προσδοκά άλλο. Είμαι ελεύθερη να διαχειριστώ τον πόνο μου όπως θέλω! Είτε με κλάμα, είτε με γέλιο. Κανείς δεν θα μου υπαγορεύσει τι να τον κάνω!

Μες στη σιγαλιά σε περιμένω. Εκεί στα κρυφά μήπως φανείς. Αλλά εσύ χάνεσαι στα παιχνίδια του νου. Ξεφεύγεις και κλείνεσαι. “Ως πότε;” σε ρωτάω. “Δεν ξέρω…” λες. Μέχρι ν’ ανοίξει η πόρτα της καρδιάς και να μπει λίγο φως. “Ως την αιωνιότητα…” σου απαντάω.

Μήπως να μείνεις άπραγος; Ίσως είναι η πιο βολική λύση. Αλλά σίγουρα όχι η δική μου. Έμαθα απ’ την ελαφρότητα τριγύρω μου και προχωράω στην ανηφόρα.

Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι μάτια μου κι είτε τους αγαπάς είτε δεν ασχολείσαι μαζί τους…

Της Στέλλας Σωτήρκου