Σκοντάφτουμε, αλλά δεν σταματάμε να περπατάμε. Αν δε μπουσουλήσεις πρώτα, δεν θα μάθεις ποτέ να περπατάς! Και μπουσουλώντας, κάποια στιγμή θα σηκωθούμε, θα πέσουμε, θα ξανασηκωθούμε και πάλι απ’ την αρχή, μέχρι να μάθουμε να περπατάμε.

Όχι πως στο περπάτημα που πλέον έχουμε εκπαιδευτεί, δεν θα σκοντάφτουμε πλέον… Φυσικά και θα σκοντάφτουμε και κάποιες φορές ίσως να σκοντάφτουμε κι άσχημα και να πέφτουμε άγαρμπα και να κάνουμε πληγές, όμως συνεχίζουμε να περπατάμε.

Έτσι κάπως συμβαίνει και στο διάβα της ζωής μας. Από τον πρώτο μας έρωτα, στην πρώτη μας απογοήτευση, στα εμπόδια, στις λακκούβες, στους δρόμους της ζωής μας. Όσες φορές κι αν χαρτογραφήσουμε την πορεία μας, άλλες τόσες τα απρόβλεπτα θα εμφανίζονται.

Και μεγαλώνοντας, αυτό που έχουμε καταλάβει πως πρέπει να προσέχουμε περισσότερο ακόμη κι από τα ίδια τα εμπόδια, είναι το πώς να τα προσπερνάμε, να σηκωνόμαστε ξανά και να συνεχίζουμε το δρόμο μας.

Μπουσουλάμε, σηκωνόμαστε, σκοντάφτουμε, αλλά δεν σταματάμε να περπατάμε. Ένας ασταμάτητος αγώνας δεν είναι η ζωή εξάλλου;

Του Γιώργου Αγγελόπουλου