Στο “γιατί” που πλανάται αναπάντητο πάνω από τα κεφάλια μας, βρήκα την απάντηση. Βρήκα την απάντηση βάζοντας μπροστά αυτό που φοβόμουν. Βρήκα την απάντηση στην απουσία. Όταν έφυγα… Με την απουσία ο άνθρωπος κατανοεί την απώλεια, κατανοεί τον φόβο για το οριστικό και είτε υποτάσσεται, είτε επαναστατεί αναλόγως. Θέλει άντερα και κότσια για να πας κόντρα στον φόβο που τρέφει την ευκολία. Θέλει άντερα και κότσια και μια φλόγα να καίει εντός σου, για να ριχτείς στην μάχη για το μεγαλειώδες, το ανυπέρβλητο της αγάπης και του έρωτα. Δεν είναι για τους λιγόψυχους και τους αναποφάσιστους αυτές οι μάχες.
Βρήκαμε ασυλία στην αβεβαιότητα, για να μην παραδεχτούμε πως φοβόμαστε μήπως ρίξουμε μια και τα γκρεμίσουμε όλα, γιατί η απώλεια εκεί είναι οριστική. Φόβος μήπως δεν το μπορέσουμε κι αν το μπορέσουμε μη δεν αντέξουμε… Μα δεν πειράζει, στα τόσα και τόσα που μας δένουν, ας είναι αυτό που μας κρατάει χώρια και ταυτόχρονα μαζί. Είτε έτσι είτε αλλιώς ο φόβος παραμένει, μην χαθούμε. Κι είναι ίσως αυτή μια κάποια απάντηση, μια κάποια λύση…
Despina Alice Paulson