Είναι σπουδαίο αυτό το πιτσιρίκι! Σπουδαίο σας λέω! Απαιτητικό, κακομαθημένο, πότε γελαστό και πότε κλαψιάρικο! Ένα παιδί που άλλοτε κουλουριασμένο κοιμάται στα πουπουλένια του στρωσίδια και χαμογελά στον ύπνο του κι άλλοτε ξυπνάει και κοπανιέται στα κρύα πλακάκια για να του γίνει το χατίρι, για να γυρίσω να το κοιτάξω. Πολύτιμη παρέα ομολογουμένως και μονάκριβη. Πολλές φορές τρόμαξα με δαύτο! Τη μια να χάνεται, την άλλη τσουπ να πετιέται στα ξαφνικά και να με τρομάζει…
-Α, δεν είναι δουλειά αυτή μικρό μου! Κάτι πρέπει να κάνω με σένα!
-Να με αφήσεις να μεγαλώσω!
-Τι; Ποιος μίλησε; Μιλάς;
-Φυσικά! Τι νόμιζες; Μόνο κλάματα και χάχανα είμαι;
-Μάλιστα. Και τι λες για να ‘χουμε καλό ρώτημα;
-Σου λέω κάτι απλό… Άσε με να μεγαλώσω. Για την ακρίβεια δες με! Μεγαλώνω! Μαζί σου! Μην είσαι χαζή και φοβάσαι ότι με χάνεις! Απλά μεγαλώνω και κάνω πως δεν βλέπω για να τα βγάλεις πέρα όπως πρέπει, αλλά δεν φεύγω.
-Και όταν μεγαλώσεις πολύ τι θα κάνεις; Εδώ θα κάθεσαι;
-Ησύχασε! Ως τότε εσύ θα έχεις γίνει σαν την Ακρόπολη!
-Ε!
-Έξι κι ένα εφτά… χαχαχαχα… τι σε νοιάζει; Μήπως μπορείς να τ’ αποφύγεις;
-Δεν θέλω να χαθείς…
-Δεν θα χαθώ. Θα αλλάζω μαζί σου μα πάντα θα είμαι εδώ. Αλλιώς, αλλά θα είμαι…
-Και η χαμένη παιδικότητα;
-Λύσσαξες! Όσο αφιερώνεις τραγούδια σαν δεκαπεντάχρονο κι όσο ρισκάρεις να πληγωθείς από αγάπη ξανά και ξανά, σαν να τρως τούμπες και να ξανασηκώνεσαι, αψηφώντας τον φόβο, όσο δε λογαριάζεις πληγές και συνεχίζεις να τρέχεις στην αλάνα, όσο δεν σταματάς να γελάς με τα παθήματά σου και δεν σβήνεις το χαμόγελο από το πρόσωπό σου, εγώ θα είμαι εδώ. Θα μεγαλώνω μαζί σου, θα τριγυρνάω στις γειτονιές κρατώντας το κόκκινο μπαλόνι μου και θα κοιτάζω μαζί σου τους ουρανούς που ανακαλύπτεις. Το θέμα δεν είμαι εγώ. Το θέμα είσαι εσύ…εσύ να μη με σβήσεις.
Δείτε πράγματα που ακούει κανείς άμα κοιτάξει λίγο πιο προσεκτικά. Ναι, η αλήθεια είναι πως αυτό το πιτσιρίκι εντός μας δεν πεθαίνει ποτέ. Το κοιμίζουμε, το ξυπνάμε, το ταλαιπωρούμε ενίοτε, αλλά αυτό εκεί… να μας θυμίζει την καλή πλευρά μας, την ουσία μας. Σας λέω μετά βεβαιότητος, ότι ακόμα κι όταν καβαλάει το ποδήλατο και τρέχει, εκεί θα είναι. Θα σταματάει για λίγο θα γυρίζει το κεφάλι του να σας δει και θα περιμένει… Φτάστε το!!!
Despina Alice Paulson