Είναι αυτός ο φόβος του λάθους, που σε τραβάει πίσω! Είναι αυτός ο φόβος, που σ’ αφήνει στα ίδια. Είναι αυτός ο φόβος, που σε κρατάει σε αδράνεια και κρατά κλειστό τον δρόμο για τα “θέλω” σου.

Μουδιασμένος παρακολουθείς την ζωή να προχωρά κι εσύ ακίνητος, βολεμένος στα λίγα σου. Δειλός να κάνεις το επόμενο βήμα, μην τυχόν κι είναι χειρότερο απ’ το τίποτα που περνάς για κάτι. Μα υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να αφήνεις τα όνειρά σου να σκουριάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού σου; Υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να είσαι θεατής κι όχι πρωταγωνιστής της ζωής σου;

Φοβάσαι τις λάθος επιλογές λες, μα θαρρείς είναι σωστή η επιλογή να επιβιώνεις, χωρίς να ζεις;

Φοβάσαι μην δεν τα κάνεις όλα σωστά λες, μα θαρρείς πως αν τα κάνεις όλα προσεχτικά και με πρόγραμμα, θ’ αποφύγεις τα λάθη;

Μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθος μάτια μου! Μόνο αυτοί που δεν ζουν πια ή αυτοί που επιλέγουν να μην ζουν, από φόβο μην “πεθάνουν”.

Αυτό το βήμα που κρατάς μετέωρο χρόνια τώρα, γιατί δεν το κάνεις; Αυτό το όνειρο που κοιμάσαι μαζί του τα βράδια, γιατί δεν απλώνεις το χέρι σου να το πιάσεις; Αυτή την ζωή που ζεις μόνο όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, γιατί δεν την διεκδικείς;

Κι ας κάνεις λάθος. Κι ας πέσεις έξω. Κι ας ματώσεις. Φοβάσαι τις λάθος επιλογές λες, μα θαρρείς είναι σωστή η επιλογή να επιβιώνεις, χωρίς να ζεις;

Της Κικής Γιοβανοπούλου