Σκηνές γεμάτες φως και λάμψη και παρασκήνια γεμάτα σκοτάδια, βρώμα και δυσωδία. Εξουσία και χρήματα και σκοτεινές σκέψεις, σκοτεινές πράξεις. Άνθρωποι που λυτρώνουν άρρωστα πάθη κι άνθρωποι που υποφέρουν. Άνθρωποι που αντί να ποιούν ήθος, ποιούν θηριωδίες. Και φήμες. Φήμες που αιωρούνται στον αέρα για δεκαετίες. Φήμες που σιγοψιθυρίζονται παντού, αλλά κανείς δεν γνωρίζει, κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει με σιγουριά. Κι απ’ την άλλη, μια δικαιοσύνη που συνεχίζει να σέρνεται σε βρώμικους δρόμους, ντυμένη με κουρέλια και να αποκαθηλώνεται σε κάθε ευκαιρία. Μια δικαιοσύνη που αργοπεθαίνει, έχοντας σαν αγχόνη στο λαιμό της, όλα τα παραθυράκια του νόμου, όλες τις απειλές και τον φόβο που σπέρνουν οι “σπουδαίοι”.
Θεατές σ’ ένα θέατρο παραλόγου, που μόνο αηδία μπορεί να προκαλέσει. Μόνο αηδία για όλες αυτές τις φήμες που όλοι άκουγαν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει, γιατί πολλές φορές οι αποδείξεις δεν εμφανίζονται, μιας και βρίσκονται κρυμμένες σε τσέπες επώνυμων κοστουμιών ή σε επτασφράγιστα θησαυροφυλάκια πανάκριβων σπιτιών.
Μόνο αηδία για το άδικο που αφήνεται να πνίγει το δίκιο, με σκοινί όλα τα παραθυράκια του νόμου που επικαλείστε. Μόνο αηδία γι’ αυτόν τον άθλιο κόσμο που βγάζει το θύμα, θύτη και βαφτίζει θύτη το θύμα, κατά βούληση. Μόνο αηδία γι’ αυτόν τον κόσμο που κυβερνιέται απ’ το χρήμα και που στ’ όνομά του γίνονται τα χειρότερα εγκλήματα! Μόνο αηδία και για όλους αυτούς που πίσω από ακριβά κοστούμια κι επώνυμα αρώματα, προσπαθούν να κρύψουν τους βόθρους της ψυχής τους, που πουλάνε και την ψυχή τους στο διάβολο για ένα κέρμα παραπάνω, θαρρείς και μ’ αυτά θα θαφτούν.
Μόνο αηδία που φτάνει το δίκιο, να περιμένει καρτερικά τη Θεία Δίκη ή το Κάρμα για να βρει δικαιοσύνη. Πόσο γελοίο ακούγεται σ’ ένα “κράτος δικαίου”! Μόνο αηδία για μια δικαιοσύνη που δεν είναι μόνο τυφλή, αλλά και κουφή κατά περίπτωση. Μια δικαιοσύνη που όπως πάει, σε λίγο θα χρειαστεί αναπηρική σύνταξη.
Ντρέπομαι και φοβάμαι που έφερα στον κόσμο παιδιά και καλούμαι να τους διδάξω το καλό και το κακό, καλούμαι να τους διδάξω αξίες και ιδανικά, να τους μιλήσω για καλοσύνη, αγάπη, ανιδιοτέλεια και δικαιοσύνη. Πώς να βγάλεις παιδιά με ακεραιότητα και ηθική, σ’ έναν κόσμο που βασιλεύει η ανηθικότητα και η αλητεία; Ντρέπομαι και φοβάμαι που καλούμαι να βγάλω πρόβατα σ’ έναν ανελέητο κόσμο λύκων.
Λυπάμαι και για όλους αυτούς που ξεχνάνε πως προστατευτική φούσκα δεν υπάρχει για κανέναν! Όσο ψηλά κι αν σηκώσετε τα τείχη σας και τα δικά σας παιδιά θα βγουν στον κόσμο που φτιάχνετε και δεν θα είστε πάντα δίπλα τους, φύλακες άγγελοι, για να τα κρατήσετε ασφαλή. Χρειάζεται μόλις ένα δευτερόλεπτο να βγουν απ’ την ασφαλή πορεία που τους φτιάξατε, για να βρεθούν στον κόσμο που με τα χέρια σας χτίσατε, δίπλα στα τέρατα που οι ίδιοι δημιουργήσατε. Απλά λυπάμαι. Λυπάμαι και ντρέπομαι.
Μακάρι όλα αυτά να είναι η πρώτη αχτίδα ελπίδας. Μακάρι το ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, ν’ αρχίσει πάλι να σημαίνει πως είναι αμερόληπτη κι όχι επιλεκτικά ανάπηρη. Μακάρι να μην γίνεται τυφλή ή κουφή όταν της ζητηθεί από χρήματα, δόξα, “ονόματα” κι εξουσία. Μακάρι τα παραθυράκια του νόμου να κλείσουν ερμητικά και να πάψουν πίσω τους να παίζουν κρυφτούλι οι έχοντες. Μακάρι η ενοχή κάποιου, να μην εξαρτάται απ’ το ποιος τον εκπροσωπεί κι απ’ το πόσο καλά παίζει παιχνίδια εντυπώσεων, σπέρνοντας φόβο κι απειλές. Μακάρι όλοι οι ψίθυροι να γίνουν κραυγές κι αυτοί που βρώμικα κατέχουν θρόνους που δεν αξίζουν, ν’ αρχίσουν να αποκαθηλώνονται, ανεξάρτητα απ’ τους πολύτιμους λίθους που κοσμούν τις κορώνες τους. Γιατί επιτέλους για κάποιους πρέπει η αυλαία να πέσει οριστικά!
Της Κικής Γιοβανοπούλου