Αγκιστρωμένη πάνω σου, στο τραγουδάω. Μ’ αγκαλιάζεις πιο σφιχτά κι ένα δάκρυ κυλά. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Πάλιωσε το παλτό…

Ψάχνω στις τσέπες και βρίσκω μια απόδειξη για καφέ που τον ήπιαμε παρέα. Μου πρόσφερες και τσιγάρο τότε. Προσπαθώ να το κουμπώσω, αλλά τα κουμπιά του παραπαίουν. Φθορά μόνο.

Μαύρο είναι, το αγαπημένο μου χρώμα. Οι τσέπες χάσκουν θλιμμένες. Σαν να φωνάζει ολόκληρο ‘’Φτάνει! Ρίξε με στα σκουπίδια!’’.

-Κουράστηκα… σου λέω
-Κι εγώ… απαντάς
-Να το πετάξουμε;
-‘Όχι, ας μας συντροφεύει κάπου εκεί, κρυμμένο στην ντουλάπα. Οι αναμνήσεις δεν πετιούνται… ψιθυρίζεις

Το τακτοποιώ πίσω – πίσω. Μέχρι να γυρίσω το βλέμμα μου, είχες φύγει…

Της Στέλλας Σωτήρκου